Tel-Aviv’de yaşayan feminist araştırmacı Orna Donath, 2008-2013 yılları içinde anne olmaktan duyduğu pişmanlığı lisana getiren farklı sınıflardan, yaşları 26-73 içinde değişen 23 bayan ile derinlemesine görüşmeler yaptı. Çalışma, 2017 yılında kitaplaştı. Bağlantı Yayınları da çalışmayı, Bilge Yalçın çevirisiyle ve ‘Annelikten Pişman Olmak’ ismiyle Şubat 2022’de yayımladı.
Orna Donath’ın başlangıç noktası anne olmak istemeyenlere söylenen ‘ileride pişman olacaksın’ cümlesi. Donath ile annelikten pişman olmanın manasını, pişmanlık hakkında konuşmanın zorluklarını ve bu duyguyu paylaşmanın güçlendirici istikametini konuştuk.
‘ANNELİKTEN PİŞMAN OLDUKLARINI SÖYLÜYORLAR, ÇOCUKLARINDAN DEĞİL’
Annelikten pişman olmak ne demek? Kitabın kıymetli bir kısmında pişmanlık hissini açıklıyorsunuz lakin bu his, annelik duygusu/deneyimine dahil olduğunda ne oluyor?
Annelikten pişman olmak, çocuk doğurmaya/evlat edinmeye ve onları büyütmeye karar vermekle yanılgı yaptığını bilmek ve hissetmek demek. Aslında her anneye eşlik eden bütün o zorlukların senin için ‘her şeye değer’ olmadığını bilmek ve hissetmek manasına geliyor. şüphesiz biroldukça bayan anneliğe dair belgisiz ve çelişkili hisler taşıyabiliyor. Anneliğin onu elde etmek isteyen rastgele bir kişi açısından benimsenebilir ve ötürüsıyla dokunulmaz olduğuna dair kültürel bağlamda beklenenlere dair değerlendirmeler var. Pişmanlık, bu değerlendirmelerden farklı bir yaklaşım sergileyen bayan kimliğini somutlaştırıyor.
Fakat çalışmada görüştüğüm annelerin çoğunluğu, anneliğe dair hisleriyle çocuklarına karşı hislerinin tıpkı olmadığını vurguladı. Annelikten pişman olduklarını söylüyorlar, çocuklarından değil. Çocuklarını seviyorlar. Buradaki fark, görüştüğüm annelerin çocuklarıyla yaşama hakları olan farklı ve bağımsız canlılar olarak alaka kurduklarını gösteriyor. Lakin anne olmaktan ve çocukların hayatlarından sorumlu olmaktan pişmanlık duyuyorlar.
Görüştüğünüz bayanların pişmanlıklarını fark etme anları birbirinden farklı. Kimisi gebeyken, kimisi ikinci/üçüncü çocuğundan daha sonra bunu fark ediyor. Bu duyguyu büyükanneyken lisana getirmeye başlayan bayanlar da var. Bu durum, toplumun annelikten beklentisine ve buna karşın pişmanlığını anlatabilmeye dair ne söylüyor?
Anneliğin her bayan için farklı manaları olabilir. Bayanları ikna etmek için yapılan ısrarın ve söylenenlerin bilakis, annelik bütün bayanlar tarafınca ‘her şeye karşın verilen emeğe değer’ biçiminde deneyimlenmiyor. En başta, pişmanlık hissini konuşmak bayanların anne olmak istemesinin, anneliği takdir etmesinin ve bunu hayattaki ‘tek öz’leri olarak kabul etmesinin yalnızca bir vakit problemi olduğuna dair doğrusal bir kıssayı de kesintiye uğratıyor. örneğin annelikten pişman olanlar -ki birtakım anneler oldukçatan anneanne oldu- ‘mutlu son’ katarsisi sağlamıyor ve diyorlar ki ‘Hayır, vakit geçti ve biz hala annelik hakkında birebir hissediyoruz. Bu bizim için bir küsurdu.’
Tam da bu pişmanlığı fark etmek bizi mitik bir krallık olarak anneliğe değil, bağ biçimi olarak anneliğe götürebilir. Bu, çoğumuzun dahil olduğu insan alakalarından biri ve başka rastgele bir özneler ortası münasebette olana benzeri biçimde sevinç, can düşüncesi, nefret, kıskançlık, aşk, öfke ve evet, pişmanlık üzere her türlü duyguyu içerebilir. Pişmanlık, özne olarak bayanların hatırlama, kıymetlendirme, hayal etme, düşünme, hissetme ve kendileri için karar verebilme yeterliliklerini topluma hatırlatıyor. halbukiki ataerkil toplum bütün bu yeterliliklerin sahibi olmayı tercih ediyor.
Çalışmada bayanların bu hisle ‘baş etme şekilleri’ dikkatimi çekti. Bunlardan biri, ortadan kaybolma fantezisi. Bu fantezi, bayanların hayatında nasıl karşılık buluyor?
Biroldukca anne, anne olmadığı vakte geri dönemese yahut çocuklarıyla ilgisini kesemese bile (kimi vakit çocukları ortada yokken bile akıllarında var olan) alternatif gerçeklikler ve gidilmeyen patikalar hakkında fantezi kurabiliyor ve kuruyor da. Çalışmamda bayanların tanımladığı bu fantezilerde bayanlar annelikten pişman olsun yahut olmasın ortaklaşıyorlardı ve bu fanteziler anneler tarafınca farklı formlarda söz edilebiliyordu. Lakin bir yandan da bu fanteziler imkânsız bir yerde. Çocuklar ‘esasen buradalar’ ve çocuklarını geride bıraksalar bile, anne olmanın şuuru kalıyor. kimi vakit her gün her saat bu varoluşsal farkındalık onlara ‘birisinin annesi’ olduklarını hatırlatıyor. örneğin anneler kendilerini aile denkleminden çıkarmak isteseler bile, kendilerini anne olmaktan çıkaran hiç bir vakit aşımı, imkânı yahut çıkış noktası görmüyorlar.
‘TOPLUM, BABANIN UZAKLAŞMASINA NİSPETEN SESSİZLİKLE KARŞILIK VERİYOR’
Aynı durumdaki babalarla ilgili nasıl bir müddetç işliyor?
Babalara farklı davranılıyor. Evet, çocuklarından uzaklaşan babalar da küçümseniyorlar. Fakat tıpkı durumdaki bayanların karşılaştığı yabanî kınamaya maruz kalmıyorlar. Annelere kıyasla ayrılık ya da boşanma daha sonrası konuttan ayrılan epey daha fazla baba var ve birçok vakit toplum -kadınlar, erkekler, akıl sıhhati uzmanları, avukatlar vb.- babaları ebeveyn sorumluluğundan muaf tutarak onların uzaklaşmalarına nispeten sessizlikle karşılık veriyor.
Çocuklarla ilgili kısımda yaşadıkları pişmanlık hissini çocuklarıyla onları müdafaa emelli paylaşmayan bayanlar var. Ama yalnızca çocuklarını koruyabilmek için pişmanlığını paylaşan bayanları da görüyoruz. Ne dersiniz?
Çocukların birden fazla, annelerinin annelikten pişman olduğunu söylemiş olduklerini hiç duymadı. Çalışmaya kendilerinin hakikaten nasıl hissettiklerini çocuklarının bilmemeleri için bu ‘sırrı’ mezara kadar saklayacaklarını söyleyen bayanlar katıldı. Kimileri ise bunu yaşça büyük çocuklarıyla konuşmayı düşündüklerini söylemiş olduler. Bunu düşünüyorlar zira biroldukca sebebin yanı sıra çocuklarını sevmekle annelikten pişman olmak içinde ayrım yapıyorlar.
Annelikten Pişman Olmak, Orna Donath, Tercüman: Bilge Yalçın, İrtibat Yayıncılık, 2022.
Söylemeyi düşünenler için bu ayrım nasıl işliyor? Kuşaklararası diyaloğun burada nasıl bir değeri var?
Bu bütünleştirici duygusal yol haritasını sunmak istiyorlar ki ‘suç’ çocukların omzuna kalmasın. Öbür bir deyişle, çocuklarla pişmanlık hakkında konuşmak, çocuklarına çocukların yanlış bir şey yapmadıkları bildirisini iletme fırsatı. Bu durumu paylaşmak onları muhafaza dileğinden kaynaklanabiliyor. beraberinde, ebeveynliğin anlatıldığı üzere tatmin edici olmama ihtimalini paylaşmanın manalı olabileceğini düşünüyorlar. Bu bakış açısına göre, düzgün anne olmak tam da çocuklarının önüne mümkün olduğu kadar farklı rotalar açmak ve acı yaratabilen bir mitik imge ile iş birliği yapmamak manasına geliyor. Ayrıyeten, çocuklarının hayatındaki acıyı azaltmayı denemek onları muhafazaya çalışan yeterli bir anne olmakla eş paha.
Birkaç sene evvel ders çıkışında bir öğrencim yanıma geldi ve annesinin anne olmaktan pişman olduğunu ‘o anda’ anladığını söylemiş oldu. hayatında birinci sefer, annesinin evvel anne olmak istemeyen lakin daha sonra buna itilen toplumdaki bir bayan olduğunu fark ettiğini anlattı. Annesini yalnızca annesi olarak değil bağımsız bir bayan olarak görmek ona karşı kızgınlık, kınama ya da hayal kırıklığına sebep olmamış. Tersine annesini özne olarak görmek ona empati duymasına imkan sağlamış. Ki biz kızların annelerimize karşı niye öfke ve hayal kırıklığı hissedebileceğimizi epeyce yeterli anlıyorum -ve bunu hissetmeye hakkımız var- bir daha de annelerimizi sadece annelerimiz olarak değil, kendi başlarına kadın-özneler olarak görmemiz için de bir yer/alan olmalı.
‘PİŞMANLIK, NORMLAR HAKKINDA TOPLUMU tekrar DÜŞÜNDÜRÜYOR’
Kitabınızı politik bir iş olarak tanımlıyorsunuz. Pişmanlık siyaseti tam olarak nedir?
Çalışmamın emellerinden birisi hislerin politik teamüllerine ışık tutmaktı. “Duygular bayanları ‘doğru yola’ getirmek için nasıl kullanılıyor?” sorusu vardı. Annelikten pişman olmayı ve buna yönelik toplumsal yansıyı ilişkilendirerek , ‘annelik bir tabiat olayı’ denilerek yaratılan toplumsal normu genişletip derinleştirdim zira bu norma göre, bayanların anne olmayı istemesi, bayan olmalarının ‘doğal’ bir getirisi; duygusal ve fizikî istikametten sağlıklı bir bayan çocuğunun doğumundan daha sonra ne yapacağını ‘doğal olarak’ bilir; ‘doğal olarak’ bayan anneliği hem kendi hayatında değerli bir değişiklik olarak birebir vakitte toplumsal hayata kazandırdığı bir ‘mutlu son’ olarak yorumlar ve bu kendi varlığının sonuncu ‘özü’dür zira o bir bayandır.
Ancak bayanların pişmanlığa dair kendi öykülerini anlatabilmeleri, milletlere, iktisada, kapitalist mantığa, din rejimlerine ve ataerkil heteronormatif çıkarlara yarayan bu normlar hakkında toplumları yeniden düşünmek zorunda bırakır. Annelikte huzur bulmayan ve bundan pişman olan bayanların olduğunu kabul etmek; bayanlara kendi vücutlarının, kanılarının, anılarının, hislerinin, istek ve gereksinimlerinin sahibi olma özgürlüğü vermek demek ve bu bayanların sorgulamaksızın ‘işlerini yapması’ iş birliğine dayanan toplumlar için açıkça ‘tehlikeli’dir.
Ancak pişmanlık hissini anneliğe ahenk sağlayamama ve şahsi başarısızlık olarak değerlendirirsek (ve bu annelerin daha fazla uğraş sarf etmesini önerirsek) hayli sayıda batılı toplulukların bayanları yalnızca zorla anneliğe itmesine değil bununla birlikte bu ikna etme durumunun neticeleriyla baş edemediklerinde yalnızlığa sürüklenmelerine karşı da kayıtsız kalmış oluruz.
Kitabı şöyle bitiriyorsunuz: ‘Bazı yolların taşlarını döşemek zorundayız. Mecburuz. Kendi vücutlarına ve hayatlarına sahip çıkması gereken kadınlarız. Kendi kanılarına, hislerine ve hayallerine de alışılmış. Bu olmadan, hiç bir şey sıkıntımıza deva olmayacak.’ Kitabı okuduktan kısa müddet daha sonra 8 Mart gece yürüyüşünde şu pankarta rastladım: ‘Anniçin kızına geçer dedikleri yazgısı bayanlar baştan yazacak’. Bu iki tabir birbirine fazlaca yakın geliyor. Bunlar size ne düşündürüyor?
Bu bana Adrienne Rich’in annelere davet da bulunduğu ‘Of Woman Born’ kitabını hatırlattı. Rich anneleri ataerkil toplumdan yara alacak olmalarına karşın kızlarının istedikleri yere kadar gitmelerine müsaade vermeye çağırıyor. Bu, bayanlar olarak bizi acıtan toplumsal rejimlere sadık olmamak- yani sevgi hareketi demek. Bu, acıdan birbirimizi korurken bir başkası için yan yana olmak- yani sevgi aksiyonu demek. Kızlardan annelere. Annelerden kızlara. Ve alışılmış arkadaşlara.
Kitabın Almanya’da önemli tartışma yarattığını biliyorum. Pekala 2022’de okuyuculardan nasıl geri dönüşler alıyorsunuz?
Son senelerda, farklı ülkelerde yüzlerce tartışmanın olduğunu gördüm. Bayanlar öfkeli, saldırgan, inkara dayalı yansılardan takdir ve iç rahatlamaya kadar değişen, kapsamlı yansılarını lisana getirdiler. Bu, annelikten pişmanlık duymanın konuşulmadığı yahut neredeyse yalnızca kınandığı vakitten beri manalı bir değişiklik aslında.
‘ÇALIŞMA, KONUŞULMASI YASAK HİSLERE NASIL YATIRIM YAPILDIĞINI GÖZLEMLEMEYE MÜSAADE VERİYOR’
Kitabın sonunda çalışmaya gelen tenkitlerin anne olmak istememe sonucunıza yönelik suçlamalara dönüştüğünü anlatıyorsunuz. Çalışmanın sizin için kıymeti neydi?
‘Annelikten pişman olmak’ yalnızca annelikten pişman olmaya ses vermedi, anneliğin kendisine ve bunu saran toplumsal tahakküme de ses verdi. Çalışmam, annelere bir tıp ‘trend’ olarak, pişman olmadıklarında pişmanlık duymaları için ya da artık tüm anneler pişman olmalıymış üzere pişmanlığı yüceltme daveti değil.
Beklentim, annelikten pişman olmak hakkında daha fazla diyalogun devam etmesine ve ‘seçilmeyen yol’ ağıtlarının tartışılmasına imkan sağlaması. Öbür bir tabirle, bu araştırmadan umudum, anne olmama üzere bayanlar tarafınca seçilen yolları engellemek için toplumun nasıl yatırım yaptığını, hatta toplumun hissedilen fakat konuşulması yasak hislere nasıl derinden yatırım yaptığını gözlemlemeye müsaade vermesi. Bu stil diyaloglar bize bir adım daha sonrasında dileklerimizin, hayallerimizin, vücutlarımızın sahibinin bir daha biz bayanlar olduğumuz gerçeğini tartışma imkanı sağlayacak. Anneliğin bizim için değerli olup olmadığına karar verme hakkına sahip olan yalnızca biziz.
‘SÖZLERİMİN KORKUTUCU OLABİLECEĞİNİ BİLİYORUM’
Son olarak, Türkiye’deki okuyucularınıza ne söylemek istersiniz?
Bu söyleşiyi yahut kitabı okuyan Türkiye’deki bayanların her birine derin şükranlarımı iletiyorum. söylemiş olduğim hiç bir kelamı hafifçee almıyorum zira bu kelamların ayaklarının altındaki yeri sallayabileceğini ve bunun korkutucu olabileceğini biliyorum. Türkiye’deki bayanların sözlerimin onlara âlâ bir yol arkadaşı olduğunu görmelerini umut ediyorum. Anne olmak istemeyenlere, anne olup olmak istemediklerinden emin olmayanlara yahut annelikten pişman olanlara ve olmayanlara…
Okumaya devam et...
Orna Donath’ın başlangıç noktası anne olmak istemeyenlere söylenen ‘ileride pişman olacaksın’ cümlesi. Donath ile annelikten pişman olmanın manasını, pişmanlık hakkında konuşmanın zorluklarını ve bu duyguyu paylaşmanın güçlendirici istikametini konuştuk.
‘ANNELİKTEN PİŞMAN OLDUKLARINI SÖYLÜYORLAR, ÇOCUKLARINDAN DEĞİL’
Annelikten pişman olmak ne demek? Kitabın kıymetli bir kısmında pişmanlık hissini açıklıyorsunuz lakin bu his, annelik duygusu/deneyimine dahil olduğunda ne oluyor?
Annelikten pişman olmak, çocuk doğurmaya/evlat edinmeye ve onları büyütmeye karar vermekle yanılgı yaptığını bilmek ve hissetmek demek. Aslında her anneye eşlik eden bütün o zorlukların senin için ‘her şeye değer’ olmadığını bilmek ve hissetmek manasına geliyor. şüphesiz biroldukça bayan anneliğe dair belgisiz ve çelişkili hisler taşıyabiliyor. Anneliğin onu elde etmek isteyen rastgele bir kişi açısından benimsenebilir ve ötürüsıyla dokunulmaz olduğuna dair kültürel bağlamda beklenenlere dair değerlendirmeler var. Pişmanlık, bu değerlendirmelerden farklı bir yaklaşım sergileyen bayan kimliğini somutlaştırıyor.
Fakat çalışmada görüştüğüm annelerin çoğunluğu, anneliğe dair hisleriyle çocuklarına karşı hislerinin tıpkı olmadığını vurguladı. Annelikten pişman olduklarını söylüyorlar, çocuklarından değil. Çocuklarını seviyorlar. Buradaki fark, görüştüğüm annelerin çocuklarıyla yaşama hakları olan farklı ve bağımsız canlılar olarak alaka kurduklarını gösteriyor. Lakin anne olmaktan ve çocukların hayatlarından sorumlu olmaktan pişmanlık duyuyorlar.
Görüştüğünüz bayanların pişmanlıklarını fark etme anları birbirinden farklı. Kimisi gebeyken, kimisi ikinci/üçüncü çocuğundan daha sonra bunu fark ediyor. Bu duyguyu büyükanneyken lisana getirmeye başlayan bayanlar da var. Bu durum, toplumun annelikten beklentisine ve buna karşın pişmanlığını anlatabilmeye dair ne söylüyor?
Anneliğin her bayan için farklı manaları olabilir. Bayanları ikna etmek için yapılan ısrarın ve söylenenlerin bilakis, annelik bütün bayanlar tarafınca ‘her şeye karşın verilen emeğe değer’ biçiminde deneyimlenmiyor. En başta, pişmanlık hissini konuşmak bayanların anne olmak istemesinin, anneliği takdir etmesinin ve bunu hayattaki ‘tek öz’leri olarak kabul etmesinin yalnızca bir vakit problemi olduğuna dair doğrusal bir kıssayı de kesintiye uğratıyor. örneğin annelikten pişman olanlar -ki birtakım anneler oldukçatan anneanne oldu- ‘mutlu son’ katarsisi sağlamıyor ve diyorlar ki ‘Hayır, vakit geçti ve biz hala annelik hakkında birebir hissediyoruz. Bu bizim için bir küsurdu.’
Tam da bu pişmanlığı fark etmek bizi mitik bir krallık olarak anneliğe değil, bağ biçimi olarak anneliğe götürebilir. Bu, çoğumuzun dahil olduğu insan alakalarından biri ve başka rastgele bir özneler ortası münasebette olana benzeri biçimde sevinç, can düşüncesi, nefret, kıskançlık, aşk, öfke ve evet, pişmanlık üzere her türlü duyguyu içerebilir. Pişmanlık, özne olarak bayanların hatırlama, kıymetlendirme, hayal etme, düşünme, hissetme ve kendileri için karar verebilme yeterliliklerini topluma hatırlatıyor. halbukiki ataerkil toplum bütün bu yeterliliklerin sahibi olmayı tercih ediyor.
Çalışmada bayanların bu hisle ‘baş etme şekilleri’ dikkatimi çekti. Bunlardan biri, ortadan kaybolma fantezisi. Bu fantezi, bayanların hayatında nasıl karşılık buluyor?
Biroldukca anne, anne olmadığı vakte geri dönemese yahut çocuklarıyla ilgisini kesemese bile (kimi vakit çocukları ortada yokken bile akıllarında var olan) alternatif gerçeklikler ve gidilmeyen patikalar hakkında fantezi kurabiliyor ve kuruyor da. Çalışmamda bayanların tanımladığı bu fantezilerde bayanlar annelikten pişman olsun yahut olmasın ortaklaşıyorlardı ve bu fanteziler anneler tarafınca farklı formlarda söz edilebiliyordu. Lakin bir yandan da bu fanteziler imkânsız bir yerde. Çocuklar ‘esasen buradalar’ ve çocuklarını geride bıraksalar bile, anne olmanın şuuru kalıyor. kimi vakit her gün her saat bu varoluşsal farkındalık onlara ‘birisinin annesi’ olduklarını hatırlatıyor. örneğin anneler kendilerini aile denkleminden çıkarmak isteseler bile, kendilerini anne olmaktan çıkaran hiç bir vakit aşımı, imkânı yahut çıkış noktası görmüyorlar.
‘TOPLUM, BABANIN UZAKLAŞMASINA NİSPETEN SESSİZLİKLE KARŞILIK VERİYOR’
Aynı durumdaki babalarla ilgili nasıl bir müddetç işliyor?
Babalara farklı davranılıyor. Evet, çocuklarından uzaklaşan babalar da küçümseniyorlar. Fakat tıpkı durumdaki bayanların karşılaştığı yabanî kınamaya maruz kalmıyorlar. Annelere kıyasla ayrılık ya da boşanma daha sonrası konuttan ayrılan epey daha fazla baba var ve birçok vakit toplum -kadınlar, erkekler, akıl sıhhati uzmanları, avukatlar vb.- babaları ebeveyn sorumluluğundan muaf tutarak onların uzaklaşmalarına nispeten sessizlikle karşılık veriyor.
Çocuklarla ilgili kısımda yaşadıkları pişmanlık hissini çocuklarıyla onları müdafaa emelli paylaşmayan bayanlar var. Ama yalnızca çocuklarını koruyabilmek için pişmanlığını paylaşan bayanları da görüyoruz. Ne dersiniz?
Çocukların birden fazla, annelerinin annelikten pişman olduğunu söylemiş olduklerini hiç duymadı. Çalışmaya kendilerinin hakikaten nasıl hissettiklerini çocuklarının bilmemeleri için bu ‘sırrı’ mezara kadar saklayacaklarını söyleyen bayanlar katıldı. Kimileri ise bunu yaşça büyük çocuklarıyla konuşmayı düşündüklerini söylemiş olduler. Bunu düşünüyorlar zira biroldukca sebebin yanı sıra çocuklarını sevmekle annelikten pişman olmak içinde ayrım yapıyorlar.
Annelikten Pişman Olmak, Orna Donath, Tercüman: Bilge Yalçın, İrtibat Yayıncılık, 2022.
Söylemeyi düşünenler için bu ayrım nasıl işliyor? Kuşaklararası diyaloğun burada nasıl bir değeri var?
Bu bütünleştirici duygusal yol haritasını sunmak istiyorlar ki ‘suç’ çocukların omzuna kalmasın. Öbür bir deyişle, çocuklarla pişmanlık hakkında konuşmak, çocuklarına çocukların yanlış bir şey yapmadıkları bildirisini iletme fırsatı. Bu durumu paylaşmak onları muhafaza dileğinden kaynaklanabiliyor. beraberinde, ebeveynliğin anlatıldığı üzere tatmin edici olmama ihtimalini paylaşmanın manalı olabileceğini düşünüyorlar. Bu bakış açısına göre, düzgün anne olmak tam da çocuklarının önüne mümkün olduğu kadar farklı rotalar açmak ve acı yaratabilen bir mitik imge ile iş birliği yapmamak manasına geliyor. Ayrıyeten, çocuklarının hayatındaki acıyı azaltmayı denemek onları muhafazaya çalışan yeterli bir anne olmakla eş paha.
Birkaç sene evvel ders çıkışında bir öğrencim yanıma geldi ve annesinin anne olmaktan pişman olduğunu ‘o anda’ anladığını söylemiş oldu. hayatında birinci sefer, annesinin evvel anne olmak istemeyen lakin daha sonra buna itilen toplumdaki bir bayan olduğunu fark ettiğini anlattı. Annesini yalnızca annesi olarak değil bağımsız bir bayan olarak görmek ona karşı kızgınlık, kınama ya da hayal kırıklığına sebep olmamış. Tersine annesini özne olarak görmek ona empati duymasına imkan sağlamış. Ki biz kızların annelerimize karşı niye öfke ve hayal kırıklığı hissedebileceğimizi epeyce yeterli anlıyorum -ve bunu hissetmeye hakkımız var- bir daha de annelerimizi sadece annelerimiz olarak değil, kendi başlarına kadın-özneler olarak görmemiz için de bir yer/alan olmalı.
‘PİŞMANLIK, NORMLAR HAKKINDA TOPLUMU tekrar DÜŞÜNDÜRÜYOR’
Kitabınızı politik bir iş olarak tanımlıyorsunuz. Pişmanlık siyaseti tam olarak nedir?
Çalışmamın emellerinden birisi hislerin politik teamüllerine ışık tutmaktı. “Duygular bayanları ‘doğru yola’ getirmek için nasıl kullanılıyor?” sorusu vardı. Annelikten pişman olmayı ve buna yönelik toplumsal yansıyı ilişkilendirerek , ‘annelik bir tabiat olayı’ denilerek yaratılan toplumsal normu genişletip derinleştirdim zira bu norma göre, bayanların anne olmayı istemesi, bayan olmalarının ‘doğal’ bir getirisi; duygusal ve fizikî istikametten sağlıklı bir bayan çocuğunun doğumundan daha sonra ne yapacağını ‘doğal olarak’ bilir; ‘doğal olarak’ bayan anneliği hem kendi hayatında değerli bir değişiklik olarak birebir vakitte toplumsal hayata kazandırdığı bir ‘mutlu son’ olarak yorumlar ve bu kendi varlığının sonuncu ‘özü’dür zira o bir bayandır.
Ancak bayanların pişmanlığa dair kendi öykülerini anlatabilmeleri, milletlere, iktisada, kapitalist mantığa, din rejimlerine ve ataerkil heteronormatif çıkarlara yarayan bu normlar hakkında toplumları yeniden düşünmek zorunda bırakır. Annelikte huzur bulmayan ve bundan pişman olan bayanların olduğunu kabul etmek; bayanlara kendi vücutlarının, kanılarının, anılarının, hislerinin, istek ve gereksinimlerinin sahibi olma özgürlüğü vermek demek ve bu bayanların sorgulamaksızın ‘işlerini yapması’ iş birliğine dayanan toplumlar için açıkça ‘tehlikeli’dir.
Ancak pişmanlık hissini anneliğe ahenk sağlayamama ve şahsi başarısızlık olarak değerlendirirsek (ve bu annelerin daha fazla uğraş sarf etmesini önerirsek) hayli sayıda batılı toplulukların bayanları yalnızca zorla anneliğe itmesine değil bununla birlikte bu ikna etme durumunun neticeleriyla baş edemediklerinde yalnızlığa sürüklenmelerine karşı da kayıtsız kalmış oluruz.
Kitabı şöyle bitiriyorsunuz: ‘Bazı yolların taşlarını döşemek zorundayız. Mecburuz. Kendi vücutlarına ve hayatlarına sahip çıkması gereken kadınlarız. Kendi kanılarına, hislerine ve hayallerine de alışılmış. Bu olmadan, hiç bir şey sıkıntımıza deva olmayacak.’ Kitabı okuduktan kısa müddet daha sonra 8 Mart gece yürüyüşünde şu pankarta rastladım: ‘Anniçin kızına geçer dedikleri yazgısı bayanlar baştan yazacak’. Bu iki tabir birbirine fazlaca yakın geliyor. Bunlar size ne düşündürüyor?
Bu bana Adrienne Rich’in annelere davet da bulunduğu ‘Of Woman Born’ kitabını hatırlattı. Rich anneleri ataerkil toplumdan yara alacak olmalarına karşın kızlarının istedikleri yere kadar gitmelerine müsaade vermeye çağırıyor. Bu, bayanlar olarak bizi acıtan toplumsal rejimlere sadık olmamak- yani sevgi hareketi demek. Bu, acıdan birbirimizi korurken bir başkası için yan yana olmak- yani sevgi aksiyonu demek. Kızlardan annelere. Annelerden kızlara. Ve alışılmış arkadaşlara.
Kitabın Almanya’da önemli tartışma yarattığını biliyorum. Pekala 2022’de okuyuculardan nasıl geri dönüşler alıyorsunuz?
Son senelerda, farklı ülkelerde yüzlerce tartışmanın olduğunu gördüm. Bayanlar öfkeli, saldırgan, inkara dayalı yansılardan takdir ve iç rahatlamaya kadar değişen, kapsamlı yansılarını lisana getirdiler. Bu, annelikten pişmanlık duymanın konuşulmadığı yahut neredeyse yalnızca kınandığı vakitten beri manalı bir değişiklik aslında.
‘ÇALIŞMA, KONUŞULMASI YASAK HİSLERE NASIL YATIRIM YAPILDIĞINI GÖZLEMLEMEYE MÜSAADE VERİYOR’
Kitabın sonunda çalışmaya gelen tenkitlerin anne olmak istememe sonucunıza yönelik suçlamalara dönüştüğünü anlatıyorsunuz. Çalışmanın sizin için kıymeti neydi?
‘Annelikten pişman olmak’ yalnızca annelikten pişman olmaya ses vermedi, anneliğin kendisine ve bunu saran toplumsal tahakküme de ses verdi. Çalışmam, annelere bir tıp ‘trend’ olarak, pişman olmadıklarında pişmanlık duymaları için ya da artık tüm anneler pişman olmalıymış üzere pişmanlığı yüceltme daveti değil.
Beklentim, annelikten pişman olmak hakkında daha fazla diyalogun devam etmesine ve ‘seçilmeyen yol’ ağıtlarının tartışılmasına imkan sağlaması. Öbür bir tabirle, bu araştırmadan umudum, anne olmama üzere bayanlar tarafınca seçilen yolları engellemek için toplumun nasıl yatırım yaptığını, hatta toplumun hissedilen fakat konuşulması yasak hislere nasıl derinden yatırım yaptığını gözlemlemeye müsaade vermesi. Bu stil diyaloglar bize bir adım daha sonrasında dileklerimizin, hayallerimizin, vücutlarımızın sahibinin bir daha biz bayanlar olduğumuz gerçeğini tartışma imkanı sağlayacak. Anneliğin bizim için değerli olup olmadığına karar verme hakkına sahip olan yalnızca biziz.
‘SÖZLERİMİN KORKUTUCU OLABİLECEĞİNİ BİLİYORUM’
Son olarak, Türkiye’deki okuyucularınıza ne söylemek istersiniz?
Bu söyleşiyi yahut kitabı okuyan Türkiye’deki bayanların her birine derin şükranlarımı iletiyorum. söylemiş olduğim hiç bir kelamı hafifçee almıyorum zira bu kelamların ayaklarının altındaki yeri sallayabileceğini ve bunun korkutucu olabileceğini biliyorum. Türkiye’deki bayanların sözlerimin onlara âlâ bir yol arkadaşı olduğunu görmelerini umut ediyorum. Anne olmak istemeyenlere, anne olup olmak istemediklerinden emin olmayanlara yahut annelikten pişman olanlara ve olmayanlara…
Okumaya devam et...