Tolga
New member
“Karmakarışık Nasıl Yazılır?” – Bir Kelimenin, Bir Hikâyenin İçinde Kaybolmak
Selam forumdaşlar,
Bugün size sadece bir kelimenin değil, bir duygunun hikâyesini anlatmak istiyorum. Çünkü bazen “karmakarışık” kelimesi sadece TDK’nin bir sözcük tanımı değildir… bazen bir kalp halidir, bazen bir ilişkinin, bazen de bir hayatın özetidir.
Bir akşam kahvemi yudumlarken, bir mesaj geldi. Eski bir dostum yazmış:
> “Sen dil işlerinden anlarsın, ‘karmakarışık’ ayrı mı yazılırdı, bitişik mi?”
O an düşündüm. Evet, TDK’ye göre “karmakarışık” bitişik yazılır.
Ama işte, bazı hayatlar o kadar parçalı, o kadar dağınık ki... keşke onlar da bir kelime gibi birleşseydi.
---
1. Bölüm: Selim’in Çözüm Odaklı Dünyası
Selim, o tipik “mantık insanı” erkeklerden biriydi.
Her şeyin bir çözümü, her sorunun bir formülü olduğuna inanırdı.
Bir problem mi var? Oturur, liste yapar, artıları eksileri yazar, sonra der ki:
> “Karmakarışık diye bir şey yoktur, sadece çözülmemiş düzen vardır.”
Ama hayat her zaman planlı gitmez.
Bir gün karşısına Zeynep çıktı.
Zeynep, duygularıyla konuşan, sessizce anlayan, kalpten bakan bir kadındı.
Selim’in “sistematik” dünyasına bir anda renk getirdi.
Fakat o renk bazen gökkuşağı gibi parlak, bazen de fırtına gibi karanlıktı.
Selim bir gün not defterine yazdı:
> “Zeynep’le her şey karmakarışık.”
> Sonra ekledi, “Ama galiba bu karışıklıkta huzur var.”
---
2. Bölüm: Zeynep’in Empatiyle Örülmüş Kalbi
Zeynep’in dünyası duygulardan örülmüştü.
Bir şarkı duydu mu gözleri dolardı, bir yabancıya yardım ettiğinde saatlerce içi huzurla dolardı.
Ama bir gün fark etti ki, Selim’le olan ilişkisi tıpkı o kelime gibiydi:
Karmakarışık.
Bir mesajı geç gelince “unuttu mu?” diye düşünür,
bir sessizliği hemen “küstü mü?” diye yorumlardı.
Çünkü Zeynep için her sessizlik bir anlam taşırdı,
her “boşluk” aslında dolu bir duyguydu.
Bir akşam günlüğüne yazdı:
> “TDK’ye göre ‘karmakarışık’ bitişik yazılırmış.
> Bizim de adımız öyle yazılsa keşke,
> ayrı ayrı değil, bitişik.”
---
3. Bölüm: Bir Kelimeyle Gelen Ayrılık
Bir gün, ikisi de aynı kelimeyi farklı anlamışlardı.
Selim için “karmakarışık” çözülmesi gereken bir durumdu.
Zeynep içinse o karışıklık, kalbin doğal haliydi.
Selim dedi ki:
> “Zeynep, ilişkimiz artık karmakarışık oldu, düzene sokmamız gerek.”
> Zeynep ise sessizce baktı, sadece şu cümleyi kurdu:
> “Belki de o karmaşa seni korkutuyor ama beni yaşatıyor.”
İşte o an, bir kelime iki insanı iki ayrı yola ayırdı.
O günden sonra, Selim kelimeleri düzenlemeye devam etti;
Zeynep ise cümlelerin duygusunu aradı.
Ve ironik olan şu ki, ikisi de aynı kelimenin farklı hecelerinde kayboldu.
---
4. Bölüm: Forumda Bir Paylaşım
Yıllar sonra, bir forumda yolları kesişti.
Selim bir başlık açmıştı:
> “[Dilbilgisi] Karmakarışık Nasıl Yazılır TDK’ye Göre?”
Zeynep tesadüfen gördü.
Kalbi hafifçe sızladı, ama gülümsedi.
Cevap yazdı:
> “Bitişik yazılır Selim.
> Bazı şeyler de öyle olmalıydı aslında.”
O mesaj kısa sürede onlarca beğeni aldı.
Ama kimse o iki satırın içindeki hikâyeyi bilmiyordu.
Sadece onlar biliyordu:
O kelime, bir dilbilgisi konusu değil, bir geçmişin yankısıydı.
---
5. Bölüm: Kelimelerin Kalbinde
Forumda yazılar çoğaldı, herkes kendi yorumunu bıraktı:
- “TDK’ye göre bitişikmiş ama benim hayatımda hep ayrı.”
- “Benim ilişkim de karmakarışık, ama belki o da sevmenin bir şeklidir.”
- “Bazı şeyleri çözmeye çalışmak yerine, onların karışıklığını kabul etmek gerek.”
Zeynep o gece foruma tekrar girdi, sessizce satırlara baktı.
Her yorumda bir parça kendini buldu,
her cümlede bir geçmişin yankısını duydu.
Sonra Selim’in yeni mesajını gördü:
> “Bazen bitişik yazılmak bile yetmiyor.
> İnsanlar yine de ayrı düşüyor.”
Ekrana bakarken gözlerinden yaş süzüldü.
Ama bu defa acıdan değil…
Belki de kabulden.
Çünkü bazı kelimeler birleşse bile, anlamları farklı kalır.
---
6. Bölüm: Son Satır ve Sessizlik
Bir sabah Zeynep yine kahvesini aldı, forumu açtı.
Selim’in hesabı silinmişti.
Küçük bir boşluk hissetti.
Ama aynı anda içinden geçen cümle şuydu:
> “Bazı insanlar bir kelime gibi…
> Doğru yazıldığında bile yanlış okunur.”
Sonra not defterine yazdı:
> “Karmakarışık – bitişik yazılır,
> ama duygular dağınık kalır.”
---
7. Bölüm: Forumdaşlara Soruyorum
Sizce hayat mı bizi karmakarışık yapıyor,
yoksa biz mi onu öyle yaşamayı seçiyoruz?
Bir kelimeyi doğru yazmak yetiyor mu,
yoksa önemli olan onun içindeki anlamı çözmek mi?
Forumdaşlar, siz hiç bir kelimede kendinizi buldunuz mu?
Ya da bir kelime, sizi birine geri götürdü mü?
Belki “karmakarışık” sadece bir sözcük değil…
Belki hepimizin iç dünyasının sessiz tanımı.
O yüzden diyorum ki:
Karmakarışık bitişik yazılır, ama kalplerde hep ayrı kalır.
Hadi şimdi siz anlatın,
hangi kelime sizin hikâyeniz oldu?
Selam forumdaşlar,
Bugün size sadece bir kelimenin değil, bir duygunun hikâyesini anlatmak istiyorum. Çünkü bazen “karmakarışık” kelimesi sadece TDK’nin bir sözcük tanımı değildir… bazen bir kalp halidir, bazen bir ilişkinin, bazen de bir hayatın özetidir.
Bir akşam kahvemi yudumlarken, bir mesaj geldi. Eski bir dostum yazmış:
> “Sen dil işlerinden anlarsın, ‘karmakarışık’ ayrı mı yazılırdı, bitişik mi?”
O an düşündüm. Evet, TDK’ye göre “karmakarışık” bitişik yazılır.
Ama işte, bazı hayatlar o kadar parçalı, o kadar dağınık ki... keşke onlar da bir kelime gibi birleşseydi.
---
1. Bölüm: Selim’in Çözüm Odaklı Dünyası
Selim, o tipik “mantık insanı” erkeklerden biriydi.
Her şeyin bir çözümü, her sorunun bir formülü olduğuna inanırdı.
Bir problem mi var? Oturur, liste yapar, artıları eksileri yazar, sonra der ki:
> “Karmakarışık diye bir şey yoktur, sadece çözülmemiş düzen vardır.”
Ama hayat her zaman planlı gitmez.
Bir gün karşısına Zeynep çıktı.
Zeynep, duygularıyla konuşan, sessizce anlayan, kalpten bakan bir kadındı.
Selim’in “sistematik” dünyasına bir anda renk getirdi.
Fakat o renk bazen gökkuşağı gibi parlak, bazen de fırtına gibi karanlıktı.
Selim bir gün not defterine yazdı:
> “Zeynep’le her şey karmakarışık.”
> Sonra ekledi, “Ama galiba bu karışıklıkta huzur var.”
---
2. Bölüm: Zeynep’in Empatiyle Örülmüş Kalbi
Zeynep’in dünyası duygulardan örülmüştü.
Bir şarkı duydu mu gözleri dolardı, bir yabancıya yardım ettiğinde saatlerce içi huzurla dolardı.
Ama bir gün fark etti ki, Selim’le olan ilişkisi tıpkı o kelime gibiydi:
Karmakarışık.
Bir mesajı geç gelince “unuttu mu?” diye düşünür,
bir sessizliği hemen “küstü mü?” diye yorumlardı.
Çünkü Zeynep için her sessizlik bir anlam taşırdı,
her “boşluk” aslında dolu bir duyguydu.
Bir akşam günlüğüne yazdı:
> “TDK’ye göre ‘karmakarışık’ bitişik yazılırmış.
> Bizim de adımız öyle yazılsa keşke,
> ayrı ayrı değil, bitişik.”
---
3. Bölüm: Bir Kelimeyle Gelen Ayrılık
Bir gün, ikisi de aynı kelimeyi farklı anlamışlardı.
Selim için “karmakarışık” çözülmesi gereken bir durumdu.
Zeynep içinse o karışıklık, kalbin doğal haliydi.
Selim dedi ki:
> “Zeynep, ilişkimiz artık karmakarışık oldu, düzene sokmamız gerek.”
> Zeynep ise sessizce baktı, sadece şu cümleyi kurdu:
> “Belki de o karmaşa seni korkutuyor ama beni yaşatıyor.”
İşte o an, bir kelime iki insanı iki ayrı yola ayırdı.
O günden sonra, Selim kelimeleri düzenlemeye devam etti;
Zeynep ise cümlelerin duygusunu aradı.
Ve ironik olan şu ki, ikisi de aynı kelimenin farklı hecelerinde kayboldu.
---
4. Bölüm: Forumda Bir Paylaşım
Yıllar sonra, bir forumda yolları kesişti.
Selim bir başlık açmıştı:
> “[Dilbilgisi] Karmakarışık Nasıl Yazılır TDK’ye Göre?”
Zeynep tesadüfen gördü.
Kalbi hafifçe sızladı, ama gülümsedi.
Cevap yazdı:
> “Bitişik yazılır Selim.
> Bazı şeyler de öyle olmalıydı aslında.”
O mesaj kısa sürede onlarca beğeni aldı.
Ama kimse o iki satırın içindeki hikâyeyi bilmiyordu.
Sadece onlar biliyordu:
O kelime, bir dilbilgisi konusu değil, bir geçmişin yankısıydı.
---
5. Bölüm: Kelimelerin Kalbinde
Forumda yazılar çoğaldı, herkes kendi yorumunu bıraktı:
- “TDK’ye göre bitişikmiş ama benim hayatımda hep ayrı.”
- “Benim ilişkim de karmakarışık, ama belki o da sevmenin bir şeklidir.”
- “Bazı şeyleri çözmeye çalışmak yerine, onların karışıklığını kabul etmek gerek.”
Zeynep o gece foruma tekrar girdi, sessizce satırlara baktı.
Her yorumda bir parça kendini buldu,
her cümlede bir geçmişin yankısını duydu.
Sonra Selim’in yeni mesajını gördü:
> “Bazen bitişik yazılmak bile yetmiyor.
> İnsanlar yine de ayrı düşüyor.”
Ekrana bakarken gözlerinden yaş süzüldü.
Ama bu defa acıdan değil…
Belki de kabulden.
Çünkü bazı kelimeler birleşse bile, anlamları farklı kalır.
---
6. Bölüm: Son Satır ve Sessizlik
Bir sabah Zeynep yine kahvesini aldı, forumu açtı.
Selim’in hesabı silinmişti.
Küçük bir boşluk hissetti.
Ama aynı anda içinden geçen cümle şuydu:
> “Bazı insanlar bir kelime gibi…
> Doğru yazıldığında bile yanlış okunur.”
Sonra not defterine yazdı:
> “Karmakarışık – bitişik yazılır,
> ama duygular dağınık kalır.”
---
7. Bölüm: Forumdaşlara Soruyorum
Sizce hayat mı bizi karmakarışık yapıyor,
yoksa biz mi onu öyle yaşamayı seçiyoruz?
Bir kelimeyi doğru yazmak yetiyor mu,
yoksa önemli olan onun içindeki anlamı çözmek mi?
Forumdaşlar, siz hiç bir kelimede kendinizi buldunuz mu?
Ya da bir kelime, sizi birine geri götürdü mü?
Belki “karmakarışık” sadece bir sözcük değil…
Belki hepimizin iç dünyasının sessiz tanımı.
O yüzden diyorum ki:
Karmakarışık bitişik yazılır, ama kalplerde hep ayrı kalır.
Hadi şimdi siz anlatın,
hangi kelime sizin hikâyeniz oldu?