Fatoş Güney
16 yaşımdayken tanıdım ben Yılmaz’ı. Biraz kolej züppesi havası taşıdığımızdan Türk sinemasına pek gitmezdik, yabancı sinemalar peşindeydik. Hatta onun için ben Yılmaz Güney’i de tanımıyordum aslına bakarsanız. Sete birlikte gitmeyi teklif eden arkadaşım “Nasıl tanımazsın hayli meşhur,” dedi. Gördüğüm vakit da “Ya şu yakışıksız adam mı bu kadar meşhur, neresi meşhur bunun,” filan dedim. daha sonra merak ettim, gittim “Seyyit Han”ı gördüm. epeyce değişik geldi bana. Yılmaz Güney’in özelliği bana dünyaya bakacak yeni bir çift göz armağan etmiş olması. Hakikaten o güne kadar dünyanın farkında olmadan yaşayan bir çocukmuşum herhâlde, diye değerlendiriyorum. Natürel benim koşullarımdan ötürü de, işte konservatif ulusal burjuva, Arnavut kökenli, feodal bedelleri olan bir aile… Moda’da oturuyoruz, ben Moda caddesinin ötesini bilmem, 16, 17 yaşlarım, Yılmaz’la evlenene kadar Moda ötesini bilmeyen bir halde geçmiş bir hayattı. Okul, mesken, birkaç arkadaş, Moda Deniz Kulübü, hayat oralarda bu biçimde geçerken maydanoz üzere, apansızın Yılmaz Güney diye bir adam çıktı ve bana yeni yeni bir şeyler anlatmaya başladı.
Dağlar Kendini Seveni Sever, Fatoş Güney, 176 syf., İthaki Yayınları, 2022.
Bende de o hassaslık varmış aslında. zira, şu biçimde bir şey; ben kapıcının kızı ile fazlaca güzel arkadaş olmuştum. daha sonra ailem dedi ki; “Kapıcının kızı ile arkadaş olunmaz.” “Niye, o da insan,” dediğimi hatırlıyorum. Aslında şu biçimde anlaşılmasın; Yılmaz Güney benim başımın içini açıp da birtakım fikirler ekti, daha sonrasında kapadı, onlar yeşerdi değil yani.
İtalyan mektebinde okuyordum… Hem o kadar tutucu bir aile yapısının içerisinde birebir vakitte bir yandan rahibe mektebindeydim. Dehşetli bir baskı. Galatasaray Hamamı’nın yanında İtalyan sörleri hâlâ varlar. Ve yatılıyım. Pazartesi sabahları babam gdolayıyor, cumartesi öğlenleri annem alıyor. O İtalyan mektebinden Nadya diye gayrimüslim olmasından dolayı daha hareket serbestisi olan bir arkadaşım var… Bir reji asistanı ile tanışmış, onunla apar topar evlendi filan, benim de en uygun arkadaşlarımdan bir tanesi. “Bir gün sete gidelim, sinema nasıl çekilir, kocamı da görürüz,” üzere bir şeyler oldu, gittik. “Kim oynuyor,” dedim ben. “Ayhan Işık mı, Türkan Şoray mı, Hülya Koçyiğit mi?” Onları biliyorum, anneannemle birkaç sefer sinemalarına de gitmiştim.
“Yılmaz Güney,” dedi Nadya. “Aman o da kim ya, keşke öbürlerinden biri olsaydı,” dedim. “Nasıl tanımazsın hayli ünlü, Yılmaz Güney bütün öbürlerinden de ünlü bir adam,” dedi. “Allah Allah bir gorelim bakalım bari,” dedik. Bir de gördük ki… Olağan bu biçimde parlak şeylere koşullanmışız. O insan sarrafı olarak beni çabucak fark etti, bu biçimde dünyadan habersiz bir bülbül kuşu. Yılmaz bir röportajında “Hapishaneler laboratuvardır cımbızla insanları seçerler,” diyor.
İşte o aslında bütün ömründe bunu uygulayan, cımbızla insanları seçen, kimin kim olduğunu bilerek, yerine koyarak hareket eden bir insandı. Bu ortada epeyce da kazık yerdi, hayli inanır ve güvenirdi insanlara. her neyse, işte o gün konuşuldu, şakalaşıldı filan. daha sonra sonraki gün konuta Nadya’dan bir telefon, “Fatoş, Yılmaz Güney seni görmek istiyor.”
“Allah Allah ne işi var Yılmaz Güney’in benimle.”
Bunlar da ısrar ediyorlar illaki görüş diye. Ben de “Ama siz benim yanımdan ayrılmayın, yani birlikte görüşelim,” diyorum. Alışılmış ödüm patlıyor. Kanlıca’da bir yalıda sinema çekiyorlarmış. Nadyalar, “Seni konuttan alacağız,” diyorlar. Çabucak giyinip, süslenip püsleniyorum. bu biçimde da süse hayli meraklıyım. Bekliyorum. Bir de bakıyorum Nadya geliyor, elinde sarı bir lale. Ve yaldızlı kâğıda sarılı bir çikolata. “Ne bu,” diyorum. “Orada Yılmaz Güney’e bunu ikram etmişler. Bir kesimini da seninle paylaşmak üzere sana gönderdi,” diyor. Bir büyük beyaz otomobil. Sayın Abdurrahman Keskiner sürücüsü. Ben elimde sarı bir lale ile otomobile biniyorum. bu biçimde bu kadar hoş otomobil yok Türkiye’de. İçi kırmızı, o denli bir otomobille Kanlıca’daki sinema setine varıyoruz. O beni çabucak uzaktan görünce büyük bir sempati ve coşkuyla karşılıyor.
Bu bahiste Keriman Ulusoy en gerçek şeyi söylemiştir. Paris’te demişti ki bana, “Bir kapıcının karısı bile Yılmaz’ın karşısında kendisini kraliçe zannedebilir.” Anlatabiliyor muyum?
Okumaya devam et...
16 yaşımdayken tanıdım ben Yılmaz’ı. Biraz kolej züppesi havası taşıdığımızdan Türk sinemasına pek gitmezdik, yabancı sinemalar peşindeydik. Hatta onun için ben Yılmaz Güney’i de tanımıyordum aslına bakarsanız. Sete birlikte gitmeyi teklif eden arkadaşım “Nasıl tanımazsın hayli meşhur,” dedi. Gördüğüm vakit da “Ya şu yakışıksız adam mı bu kadar meşhur, neresi meşhur bunun,” filan dedim. daha sonra merak ettim, gittim “Seyyit Han”ı gördüm. epeyce değişik geldi bana. Yılmaz Güney’in özelliği bana dünyaya bakacak yeni bir çift göz armağan etmiş olması. Hakikaten o güne kadar dünyanın farkında olmadan yaşayan bir çocukmuşum herhâlde, diye değerlendiriyorum. Natürel benim koşullarımdan ötürü de, işte konservatif ulusal burjuva, Arnavut kökenli, feodal bedelleri olan bir aile… Moda’da oturuyoruz, ben Moda caddesinin ötesini bilmem, 16, 17 yaşlarım, Yılmaz’la evlenene kadar Moda ötesini bilmeyen bir halde geçmiş bir hayattı. Okul, mesken, birkaç arkadaş, Moda Deniz Kulübü, hayat oralarda bu biçimde geçerken maydanoz üzere, apansızın Yılmaz Güney diye bir adam çıktı ve bana yeni yeni bir şeyler anlatmaya başladı.
Dağlar Kendini Seveni Sever, Fatoş Güney, 176 syf., İthaki Yayınları, 2022.
Bende de o hassaslık varmış aslında. zira, şu biçimde bir şey; ben kapıcının kızı ile fazlaca güzel arkadaş olmuştum. daha sonra ailem dedi ki; “Kapıcının kızı ile arkadaş olunmaz.” “Niye, o da insan,” dediğimi hatırlıyorum. Aslında şu biçimde anlaşılmasın; Yılmaz Güney benim başımın içini açıp da birtakım fikirler ekti, daha sonrasında kapadı, onlar yeşerdi değil yani.
İtalyan mektebinde okuyordum… Hem o kadar tutucu bir aile yapısının içerisinde birebir vakitte bir yandan rahibe mektebindeydim. Dehşetli bir baskı. Galatasaray Hamamı’nın yanında İtalyan sörleri hâlâ varlar. Ve yatılıyım. Pazartesi sabahları babam gdolayıyor, cumartesi öğlenleri annem alıyor. O İtalyan mektebinden Nadya diye gayrimüslim olmasından dolayı daha hareket serbestisi olan bir arkadaşım var… Bir reji asistanı ile tanışmış, onunla apar topar evlendi filan, benim de en uygun arkadaşlarımdan bir tanesi. “Bir gün sete gidelim, sinema nasıl çekilir, kocamı da görürüz,” üzere bir şeyler oldu, gittik. “Kim oynuyor,” dedim ben. “Ayhan Işık mı, Türkan Şoray mı, Hülya Koçyiğit mi?” Onları biliyorum, anneannemle birkaç sefer sinemalarına de gitmiştim.
“Yılmaz Güney,” dedi Nadya. “Aman o da kim ya, keşke öbürlerinden biri olsaydı,” dedim. “Nasıl tanımazsın hayli ünlü, Yılmaz Güney bütün öbürlerinden de ünlü bir adam,” dedi. “Allah Allah bir gorelim bakalım bari,” dedik. Bir de gördük ki… Olağan bu biçimde parlak şeylere koşullanmışız. O insan sarrafı olarak beni çabucak fark etti, bu biçimde dünyadan habersiz bir bülbül kuşu. Yılmaz bir röportajında “Hapishaneler laboratuvardır cımbızla insanları seçerler,” diyor.
İşte o aslında bütün ömründe bunu uygulayan, cımbızla insanları seçen, kimin kim olduğunu bilerek, yerine koyarak hareket eden bir insandı. Bu ortada epeyce da kazık yerdi, hayli inanır ve güvenirdi insanlara. her neyse, işte o gün konuşuldu, şakalaşıldı filan. daha sonra sonraki gün konuta Nadya’dan bir telefon, “Fatoş, Yılmaz Güney seni görmek istiyor.”
“Allah Allah ne işi var Yılmaz Güney’in benimle.”
Bunlar da ısrar ediyorlar illaki görüş diye. Ben de “Ama siz benim yanımdan ayrılmayın, yani birlikte görüşelim,” diyorum. Alışılmış ödüm patlıyor. Kanlıca’da bir yalıda sinema çekiyorlarmış. Nadyalar, “Seni konuttan alacağız,” diyorlar. Çabucak giyinip, süslenip püsleniyorum. bu biçimde da süse hayli meraklıyım. Bekliyorum. Bir de bakıyorum Nadya geliyor, elinde sarı bir lale. Ve yaldızlı kâğıda sarılı bir çikolata. “Ne bu,” diyorum. “Orada Yılmaz Güney’e bunu ikram etmişler. Bir kesimini da seninle paylaşmak üzere sana gönderdi,” diyor. Bir büyük beyaz otomobil. Sayın Abdurrahman Keskiner sürücüsü. Ben elimde sarı bir lale ile otomobile biniyorum. bu biçimde bu kadar hoş otomobil yok Türkiye’de. İçi kırmızı, o denli bir otomobille Kanlıca’daki sinema setine varıyoruz. O beni çabucak uzaktan görünce büyük bir sempati ve coşkuyla karşılıyor.
Bu bahiste Keriman Ulusoy en gerçek şeyi söylemiştir. Paris’te demişti ki bana, “Bir kapıcının karısı bile Yılmaz’ın karşısında kendisini kraliçe zannedebilir.” Anlatabiliyor muyum?
Okumaya devam et...