İZMİR – İzmir’de yaşayan kamu işçisi Erkan Karaaslan’ın birinci hikaye kitabı olan ‘Kaplumbağalar Ölmesin’, Sel Yayıncılık tarafınca yayımlandı. Geçtiğimiz günlerde ikinci baskısını yaparak bir daha raflardaki yerini alan ‘Kaplumbağalar Ölmesin’de ölmeye yatanlar, ölülerini yeniden hayata çağıranlar, dağbaşı suskunluğunda kurtlara yem edilen yaşlı Rinde’ler, vicdanın yüküyle sevgi ortasına sıkışanlar okura sesleniyor.
Karaaslan ile birinci hikaye kitabı ‘Kaplumbağalar Ölmesin’i konuştuk.
Yazarlığa nasıl başladınız? Ya da bir diğer tabirle yazmaya nasıl karar verdiniz?
Doğrusunu söylemek gerekirse, niye yazdığımı ben de tam olarak bilmiyorum. Sevilmek, kendinden kelam ettirmek, tanınmak, ödüllendirilmek, öldükten daha sonra anımsanmak, zevk almak, birtakım toplumsal sıkıntılara katkıda bulunmak ve gibisi biroldukca karşılığı olabilir bu sorunun. Ya da endişelerin, dertlerin, eli kolu bağlı hissetmenin kararında kaleme dayanmış olabilirim. Bir de bu karşılıklar vakit içinde değişebilir. Nihayetinde niye yazıyorum sorusunun yanıtı hepsi de olabilir hiç biri de. kimi vakit bu soruya yanıt veren bir muharrir gördüğümde ne söylemiş olduğini heyecanla okurum. Fakat verilen yanıtlar ya doyurucu gelmez ya da kendindilk evvelki bir diğer yanıtın yenidenıdır. Tahminen bu yüzden tahminen de mutlak bir karşılığım olmadığı için niye yazıyorum sorusuna özetlemek gerekirse çaresizlikten diyorum.
‘BİRİKEN HİKAYELERİN İÇİNDEN BİR DEMET’
‘Kaplumbağalar Ölmesin’ kitabınızın ortaya çıkış sürecinden bahsedebilir miyiz?
Yedi sekiz yıl evvel Gezi’nin yarattığı atmosfer daha sonrası kurulan bir internet sitesine deneme, hikaye göndererek başladım. Yazdıklarım birkaç mecmuada yayımlanınca kaleme daha sıkı sarıldım. Yazı disiplinini oluşturmak için katıldığım hikaye çözümleme atölyesi de hikayeye diğer bir açıdan bakmamı sağladı diyebilirim. daha sonrasında dostların da teşvikiyle biriken hikayelerin ortasından bir demet seçip yayınevlerinin kapısını çaldım.
Kaplumbağalar Ölmesin, Erkan Karaaslan, 104 syf., Sel Yayıncılık, 2022.
Uzunca bir süre biroldukca kültürün bir ortada yaşadığı bir coğrafyada ömrünüzü sürdürdünüz. Bu durumun hikayelerinize tesiri oldu mu?
Ailem büyük kentlere göç dalgasının başladığı yetmişlerde Malatya’dan Mersin’e göçmüş. Hem kentin özgün hali tıpkı vakitte bu göçlerin tesiriyle Mersin halklar ve inançlar mozaiğine dönmüş diyebiliriz. Araplar, Türkmenler, Kürtler; Aleviler, Sünnilerle içi içe büyüdüğüm Mersin’den üniversiteye başlamamla bir arada ayrıldım. Natürel bu biçimdelar fark edemesem de daha sonradan Mersin’in bu zenginliğinin gördüklerime, okuduklarıma, işittiklerime değerli katkısı olduğunu söyleyebilirim.
‘SAYFALARI KAPLAYAN ORTAKLAŞTIĞIMIZ BİR KÜLTÜRÜN YANSIMASIDIR’
Öykülerinizde hayattan etkilendiğiniz ya da sizi etkileyen en kıymetli ögeler neler?
Hissettiklerimiz, kalbimizden geçenler bizim mülkümüz üzere görünse de ortasında bulunduğumuz/yetiştiğimiz kültürden öğrendiklerimizin yansımasıdır. Bu yüzden teatral, ironik, duygusal, kuvvetli, gündelik, kısa, politik ve gibisi metinler yazdığımızda aslında ortaklaştığımız bir kültürün yansımasıdır sayfaları kaplayan. Bir hissin bendeki tesirini öteki insanlardan ayıran lakin o hissin biçimi olabilir. Sanırım yazdıklarım da o biçimle şekilleniyor. Hayattan etkilendiğim bir öteki şey de yazarken birçok vakit unuttuğumuz sıradanlik ve yalınlık.
Peki, ‘Kaplumbağalar Ölmesin’i yazarken sizi derinden etkileyen hikaye hangisi?
Birini başkasından ayırmak sanırım fazlaca mümkün değil. Kimi hikayeler, yazmak istediğim biçime yakın; mesela, kitabın sonundaki hikayeler. Kimi hikayeler, hissiyle yakın; Görülmüştür, Dağ Başı Suskunluğu üzere. Kimisi de bıraktığı hissiyatla beni etkiliyor, Bitişe Az Kala hikayesindeki üzere diyebilirim.
“Görülmüştür” isimli öykünüzden biraz bahsedelim. Hikaye okunduğunda yeni izler taşıdığını da düşündürüyor.
Jeremy Bentham tarafınca tasarlanan ve bir hapishane modeli olan Panoptikon, müthişliği ve insanlık dışı olması Foucault’ya ‘Hapishanenin Doğuşu’nu yazdırmış. “Görülmüştür” hikayesi de yeninin ortaya çıkardığı bir his ya da sıkıntı üzere düşünülebilir lakin aslında Foucault’nun imlediği kapatılmanın başlangıcından bu yana yaşanan bir durumun bir daha yenidenlanışını ele alıyor. Tahminen hikayedeki tek fark, kameranın insanlık dışı bir kapanmaya/hapishaneye karşı gelenleri değil de geride kalanlara odaklanması; şuur ve vicdan üzerinde az da olsa bir tesir yaratarak geride kalanların hislerini sezebilmeye çalışmasıdır diyebilirim.
“Yeni Yıl Hediyesi” hikayeniz, 1870’lerin İstanbul’unda geçiyor. Bu cins hikayeler yazarken nasıl bir ön hazırlık yapıyorsunuz?
Tarihsel art planı olan hikayeler başkalarına göre daha fazla dikkat gerektiriyor. Anakronizm kusuruna düşmemek için anlattığınız periyodun yemeklerinden bahsedecekseniz bu biçimdeın mutfağını bilmeniz gerekir. Ya da kıyafetleri tanım ederken, konuttaki mobilyaları anlatırken o senelera hakim olmalısınız. Bu hikayem özelinde konuşmak gerekirse oldukça ön hazırlık ve çalışma yaptığımı söyleyebilirim.
Kitabınızın ikinci baskısı geçtiğimiz günlerde yapıldı. Okurlardan aldığınız reaksiyonlar nasıl?
Olumlu ve hoş şeyler duydum. Alışılmış birkaç ay evvel çıkmış bir kitap olduğu için bu söylemiş olduklerim genelde etrafımdaki insanların değerlendirmeleri. Sanırım tenkitler ya da beğeniler yakınlardan değil de hayli uzaklardan gelirse daha da heyecanlandırıyor müellifi. İkinci baskının bu kadar kısa müddette bulunmasına da şaşırdığımı söylemek isterim. Bu benim açımdan fazlaca sevindirici. Okurlara da merak edip okudukları için epey teşekkür ederim.
Okumaya devam et...
Karaaslan ile birinci hikaye kitabı ‘Kaplumbağalar Ölmesin’i konuştuk.
Yazarlığa nasıl başladınız? Ya da bir diğer tabirle yazmaya nasıl karar verdiniz?
Doğrusunu söylemek gerekirse, niye yazdığımı ben de tam olarak bilmiyorum. Sevilmek, kendinden kelam ettirmek, tanınmak, ödüllendirilmek, öldükten daha sonra anımsanmak, zevk almak, birtakım toplumsal sıkıntılara katkıda bulunmak ve gibisi biroldukca karşılığı olabilir bu sorunun. Ya da endişelerin, dertlerin, eli kolu bağlı hissetmenin kararında kaleme dayanmış olabilirim. Bir de bu karşılıklar vakit içinde değişebilir. Nihayetinde niye yazıyorum sorusunun yanıtı hepsi de olabilir hiç biri de. kimi vakit bu soruya yanıt veren bir muharrir gördüğümde ne söylemiş olduğini heyecanla okurum. Fakat verilen yanıtlar ya doyurucu gelmez ya da kendindilk evvelki bir diğer yanıtın yenidenıdır. Tahminen bu yüzden tahminen de mutlak bir karşılığım olmadığı için niye yazıyorum sorusuna özetlemek gerekirse çaresizlikten diyorum.
‘BİRİKEN HİKAYELERİN İÇİNDEN BİR DEMET’
‘Kaplumbağalar Ölmesin’ kitabınızın ortaya çıkış sürecinden bahsedebilir miyiz?
Yedi sekiz yıl evvel Gezi’nin yarattığı atmosfer daha sonrası kurulan bir internet sitesine deneme, hikaye göndererek başladım. Yazdıklarım birkaç mecmuada yayımlanınca kaleme daha sıkı sarıldım. Yazı disiplinini oluşturmak için katıldığım hikaye çözümleme atölyesi de hikayeye diğer bir açıdan bakmamı sağladı diyebilirim. daha sonrasında dostların da teşvikiyle biriken hikayelerin ortasından bir demet seçip yayınevlerinin kapısını çaldım.
Kaplumbağalar Ölmesin, Erkan Karaaslan, 104 syf., Sel Yayıncılık, 2022.
Uzunca bir süre biroldukca kültürün bir ortada yaşadığı bir coğrafyada ömrünüzü sürdürdünüz. Bu durumun hikayelerinize tesiri oldu mu?
Ailem büyük kentlere göç dalgasının başladığı yetmişlerde Malatya’dan Mersin’e göçmüş. Hem kentin özgün hali tıpkı vakitte bu göçlerin tesiriyle Mersin halklar ve inançlar mozaiğine dönmüş diyebiliriz. Araplar, Türkmenler, Kürtler; Aleviler, Sünnilerle içi içe büyüdüğüm Mersin’den üniversiteye başlamamla bir arada ayrıldım. Natürel bu biçimdelar fark edemesem de daha sonradan Mersin’in bu zenginliğinin gördüklerime, okuduklarıma, işittiklerime değerli katkısı olduğunu söyleyebilirim.
‘SAYFALARI KAPLAYAN ORTAKLAŞTIĞIMIZ BİR KÜLTÜRÜN YANSIMASIDIR’
Öykülerinizde hayattan etkilendiğiniz ya da sizi etkileyen en kıymetli ögeler neler?
Hissettiklerimiz, kalbimizden geçenler bizim mülkümüz üzere görünse de ortasında bulunduğumuz/yetiştiğimiz kültürden öğrendiklerimizin yansımasıdır. Bu yüzden teatral, ironik, duygusal, kuvvetli, gündelik, kısa, politik ve gibisi metinler yazdığımızda aslında ortaklaştığımız bir kültürün yansımasıdır sayfaları kaplayan. Bir hissin bendeki tesirini öteki insanlardan ayıran lakin o hissin biçimi olabilir. Sanırım yazdıklarım da o biçimle şekilleniyor. Hayattan etkilendiğim bir öteki şey de yazarken birçok vakit unuttuğumuz sıradanlik ve yalınlık.
Peki, ‘Kaplumbağalar Ölmesin’i yazarken sizi derinden etkileyen hikaye hangisi?
Birini başkasından ayırmak sanırım fazlaca mümkün değil. Kimi hikayeler, yazmak istediğim biçime yakın; mesela, kitabın sonundaki hikayeler. Kimi hikayeler, hissiyle yakın; Görülmüştür, Dağ Başı Suskunluğu üzere. Kimisi de bıraktığı hissiyatla beni etkiliyor, Bitişe Az Kala hikayesindeki üzere diyebilirim.
“Görülmüştür” isimli öykünüzden biraz bahsedelim. Hikaye okunduğunda yeni izler taşıdığını da düşündürüyor.
Jeremy Bentham tarafınca tasarlanan ve bir hapishane modeli olan Panoptikon, müthişliği ve insanlık dışı olması Foucault’ya ‘Hapishanenin Doğuşu’nu yazdırmış. “Görülmüştür” hikayesi de yeninin ortaya çıkardığı bir his ya da sıkıntı üzere düşünülebilir lakin aslında Foucault’nun imlediği kapatılmanın başlangıcından bu yana yaşanan bir durumun bir daha yenidenlanışını ele alıyor. Tahminen hikayedeki tek fark, kameranın insanlık dışı bir kapanmaya/hapishaneye karşı gelenleri değil de geride kalanlara odaklanması; şuur ve vicdan üzerinde az da olsa bir tesir yaratarak geride kalanların hislerini sezebilmeye çalışmasıdır diyebilirim.
“Yeni Yıl Hediyesi” hikayeniz, 1870’lerin İstanbul’unda geçiyor. Bu cins hikayeler yazarken nasıl bir ön hazırlık yapıyorsunuz?
Tarihsel art planı olan hikayeler başkalarına göre daha fazla dikkat gerektiriyor. Anakronizm kusuruna düşmemek için anlattığınız periyodun yemeklerinden bahsedecekseniz bu biçimdeın mutfağını bilmeniz gerekir. Ya da kıyafetleri tanım ederken, konuttaki mobilyaları anlatırken o senelera hakim olmalısınız. Bu hikayem özelinde konuşmak gerekirse oldukça ön hazırlık ve çalışma yaptığımı söyleyebilirim.
Kitabınızın ikinci baskısı geçtiğimiz günlerde yapıldı. Okurlardan aldığınız reaksiyonlar nasıl?
Olumlu ve hoş şeyler duydum. Alışılmış birkaç ay evvel çıkmış bir kitap olduğu için bu söylemiş olduklerim genelde etrafımdaki insanların değerlendirmeleri. Sanırım tenkitler ya da beğeniler yakınlardan değil de hayli uzaklardan gelirse daha da heyecanlandırıyor müellifi. İkinci baskının bu kadar kısa müddette bulunmasına da şaşırdığımı söylemek isterim. Bu benim açımdan fazlaca sevindirici. Okurlara da merak edip okudukları için epey teşekkür ederim.
Okumaya devam et...