Onur Bütün
Gittiğini öğrendiğimiz andan beri, nasıl ve niye sorularını durup durup soruyorum. Hepsi saçmalık biliyorsun. Vefat yalnızca ölümdür, artık daima o andan öncesi vardır. Vakit kendini imha eder bize karşın.
Sayıklar üzere geçiyor vakit. Acıyı ve mevti karşılamaya dayanıklılığımızı görsen en esnek hallerinle yorumlar, yorgun sesini, sesinin çabucak akabinde gelen hırıltılı nefesini kulaklarım işitirdi biliyorum. Lakin fazlaca sıkıntı bilesin, senin akabinde yazmak da düşünmek de hayli sıkıntı. Geçecek biliyorum, derinlere inecek hasretlik ve acı… Üstelik bir deva de buldum, yazının sonuna kadar bekle lütfen!
Cenazene gelemedim, dayanamazdım. Bunu en âlâ sen anlarsın. Hepimiz acıyı diğer biçimlerde yaşıyoruz. Sen, dünyaya geldikten daha sonra seçebildiğim ailem ve yoldaşımsın. Pandeminin en kapalı, en ağır günlerini benimle/bizimle konuşarak geçirdin, beni hiç yalnız bırakmadın, sen de yalnız kalmadın bu ortada, söylemesem kızarsın, birbirimizin yalnızlığını aldık, azalttık, sağ olasın. Pandemide her akşam saat 21.00’de Instagram canlı yayını yapıyordun, işi gücü yetiştirip orada kalabalık bir sohbete katılıyorduk. Aktüel politikayı, gazeteciliği, kitapları, dizileri, sinemaları, müzikleri paylaştık, kaygıları, tasaları konuştuk. Sevincimiz azalmıştı. “Hep memnun ve sevinçli olamaz insan” mottosunu paylaştık, bilhassa bunun için güzel ki varsın.
Bazı şeyleri yalnızca ikimiz bileceğiz emin ol, kamusal alan/özel alan ayrımına bakışımız bir, hayata, edebiyata, bilhassa de siyasete… Fakat tenkitlerini, beklentilerini anlatacağım nefesim yettiğince. Şimdilik yalnızca yazmaya cüret etmeliyim, yoksa sesim acıyla kısılabilir diye korkuyorum yani bu yazı yas tuttuğumuzun da ilanıdır Ahmet!
Senden başka tutamam bu yası, tutamayız, olmaz! Bu bakışı bana aktardığın için de sağ olasın! Sensiz bunu öğrenemezdim.
‘Çocuklar ve Canavarları’ isimli romanını daha on beş gün evvel ikinci kere okumaya başlamıştım, sondan üçüncü telefon konuşmamızda nasıl da sevindiğini söylemiştin. (Dönüp dönüp aramalarımıza, iletilerimize, fotoğraflarımıza bakıyorum, kimilerini silmişim lanet olsun!) Bu yıl atölyelerimizde okuyacağız romanını, uzun uzun konuşacağız ve sana daha sonra anlatacağım hepsini. Daima bu biçimde yapmadık mı? Birbirimizin metinlerini okuduk, eleştirdik, en çok da yazılarımıza, belgelerimize sevindik.
Çocuklar ve Canavarları, Ahmet Tulgar, 164 syf., Bağlantı Yayıncılık, 2022.
Feminist okumalar atölyelerimizde ‘Arzunun Özgür Dolaşımı’ isimli hikaye kitabın üzerine geçtiğimiz ocak ayında etkinlikler yapmış, tartışmış ve seni sohbetimize(1) davet etmiştik. Atölyelere katılan tüm bayanlar, queerler teker teker bana yazdılar ya da aradılar, acımız da birbirimizi teselli edişimiz de kocaman, seni sıkı sıkıya kucaklıyoruz. Tanıdık tanımadık her insanın sana selamı var.
Sen Gazete Duvar’da yazmaya başlamadan evvelki ayların yükü ve zorluğu üzerime yapışıp kalmıştı, yeniden yazmaya başladığında sevinmiştik. O kısa vakit diliminde 56 yazı yazmışsın. “Haftada dört günüm iki yazının hazırlığıyla geçiyor, kalan üç günde kitap okuyorum, biliyorsun her gün Yoldaş’la dışarı çıkıyoruz, uygunum, yönetim ediyorum” diyordun. Eline, emeğine sıhhat Ahmet!
Türkiye’de edebiyat tenkidinin zayıflığını, muharrirlerin ve şairlerin sırf edebiyatın ortasından zayıf okumalar yapmalarına, yaşadığımız dünyayı anlamak için politik ve kültürel araçlardan mahrum oluşlarına, mesela bilime meraklı olmayışlarına bağlıyordun, nitelikli metinlerin basılamadığına ya da kâfi ilgiyi görmediklerine kadar uzuyordu sohbetlerimiz. Heyet müessesi ve ödül problemlerine dair fikirlerini vakit zaman yazdın, anlattın, meraklısı yazılarında bu tartışmaları okudu, bundan daha sonra da okuyacaklar. Hiç tanımadığımız insanlara uzun yıllar elin, aklın, ruhun değdi, kimi vakit gazetecilik tecrübenle kimi vakit müellif kimliğinle kimi vakit insanlığınla. Tüm bunlar için de sağ olasın.
Bu yazıyı okuyanlar çok şahsi ve duygusal bir anlatım bulacaklar fakat biz “duyguların politikası” üzerine seninle uzun uzun sohbetler yaptık. Spinoza göndermelerimde susar dinlerdin, Roland Barthes ya da Thomas Bernhart’da da ben sessizleşirdim. Senin muhakkak müellifler, akımlar ya da coğrafyaların edebiyatı, kültürleri ve politik dünyası üzerine duayen oluşun beni daima fazlaca zenginleştirdi, bunlar için ayrıyeten sağ olasın Ahmet!
İnsan sevdikleriyle her vakit vedalaşmak zorunda değildir Ahmet. Bunu senin gidişinin beşinci gününde fark ettim ve bu fikir beni masamın başına oturttu.
Sana veda etmeyeceğim. Kitapları seninle okuyacağız, Baylan’da çay içeceğiz (Bu ortada çay bile kim bilir kaç liradır orada, istersen öbür bir yere gidelim), birlikte sinema izleyeceğiz, Bruce Springsteen’i sen dinlemeye devam et lütfen, ben çabucak hemen hazır değilim.
bir daha yazacağım Ahmet, seninle ilgili anlatacak epeyce şey var, şimdilik hoşça kal!
Notlar:
1 –
Okumaya devam et...
Gittiğini öğrendiğimiz andan beri, nasıl ve niye sorularını durup durup soruyorum. Hepsi saçmalık biliyorsun. Vefat yalnızca ölümdür, artık daima o andan öncesi vardır. Vakit kendini imha eder bize karşın.
Sayıklar üzere geçiyor vakit. Acıyı ve mevti karşılamaya dayanıklılığımızı görsen en esnek hallerinle yorumlar, yorgun sesini, sesinin çabucak akabinde gelen hırıltılı nefesini kulaklarım işitirdi biliyorum. Lakin fazlaca sıkıntı bilesin, senin akabinde yazmak da düşünmek de hayli sıkıntı. Geçecek biliyorum, derinlere inecek hasretlik ve acı… Üstelik bir deva de buldum, yazının sonuna kadar bekle lütfen!
Cenazene gelemedim, dayanamazdım. Bunu en âlâ sen anlarsın. Hepimiz acıyı diğer biçimlerde yaşıyoruz. Sen, dünyaya geldikten daha sonra seçebildiğim ailem ve yoldaşımsın. Pandeminin en kapalı, en ağır günlerini benimle/bizimle konuşarak geçirdin, beni hiç yalnız bırakmadın, sen de yalnız kalmadın bu ortada, söylemesem kızarsın, birbirimizin yalnızlığını aldık, azalttık, sağ olasın. Pandemide her akşam saat 21.00’de Instagram canlı yayını yapıyordun, işi gücü yetiştirip orada kalabalık bir sohbete katılıyorduk. Aktüel politikayı, gazeteciliği, kitapları, dizileri, sinemaları, müzikleri paylaştık, kaygıları, tasaları konuştuk. Sevincimiz azalmıştı. “Hep memnun ve sevinçli olamaz insan” mottosunu paylaştık, bilhassa bunun için güzel ki varsın.
Bazı şeyleri yalnızca ikimiz bileceğiz emin ol, kamusal alan/özel alan ayrımına bakışımız bir, hayata, edebiyata, bilhassa de siyasete… Fakat tenkitlerini, beklentilerini anlatacağım nefesim yettiğince. Şimdilik yalnızca yazmaya cüret etmeliyim, yoksa sesim acıyla kısılabilir diye korkuyorum yani bu yazı yas tuttuğumuzun da ilanıdır Ahmet!
Senden başka tutamam bu yası, tutamayız, olmaz! Bu bakışı bana aktardığın için de sağ olasın! Sensiz bunu öğrenemezdim.
‘Çocuklar ve Canavarları’ isimli romanını daha on beş gün evvel ikinci kere okumaya başlamıştım, sondan üçüncü telefon konuşmamızda nasıl da sevindiğini söylemiştin. (Dönüp dönüp aramalarımıza, iletilerimize, fotoğraflarımıza bakıyorum, kimilerini silmişim lanet olsun!) Bu yıl atölyelerimizde okuyacağız romanını, uzun uzun konuşacağız ve sana daha sonra anlatacağım hepsini. Daima bu biçimde yapmadık mı? Birbirimizin metinlerini okuduk, eleştirdik, en çok da yazılarımıza, belgelerimize sevindik.
Çocuklar ve Canavarları, Ahmet Tulgar, 164 syf., Bağlantı Yayıncılık, 2022.
Feminist okumalar atölyelerimizde ‘Arzunun Özgür Dolaşımı’ isimli hikaye kitabın üzerine geçtiğimiz ocak ayında etkinlikler yapmış, tartışmış ve seni sohbetimize(1) davet etmiştik. Atölyelere katılan tüm bayanlar, queerler teker teker bana yazdılar ya da aradılar, acımız da birbirimizi teselli edişimiz de kocaman, seni sıkı sıkıya kucaklıyoruz. Tanıdık tanımadık her insanın sana selamı var.
Sen Gazete Duvar’da yazmaya başlamadan evvelki ayların yükü ve zorluğu üzerime yapışıp kalmıştı, yeniden yazmaya başladığında sevinmiştik. O kısa vakit diliminde 56 yazı yazmışsın. “Haftada dört günüm iki yazının hazırlığıyla geçiyor, kalan üç günde kitap okuyorum, biliyorsun her gün Yoldaş’la dışarı çıkıyoruz, uygunum, yönetim ediyorum” diyordun. Eline, emeğine sıhhat Ahmet!
Türkiye’de edebiyat tenkidinin zayıflığını, muharrirlerin ve şairlerin sırf edebiyatın ortasından zayıf okumalar yapmalarına, yaşadığımız dünyayı anlamak için politik ve kültürel araçlardan mahrum oluşlarına, mesela bilime meraklı olmayışlarına bağlıyordun, nitelikli metinlerin basılamadığına ya da kâfi ilgiyi görmediklerine kadar uzuyordu sohbetlerimiz. Heyet müessesi ve ödül problemlerine dair fikirlerini vakit zaman yazdın, anlattın, meraklısı yazılarında bu tartışmaları okudu, bundan daha sonra da okuyacaklar. Hiç tanımadığımız insanlara uzun yıllar elin, aklın, ruhun değdi, kimi vakit gazetecilik tecrübenle kimi vakit müellif kimliğinle kimi vakit insanlığınla. Tüm bunlar için de sağ olasın.
Bu yazıyı okuyanlar çok şahsi ve duygusal bir anlatım bulacaklar fakat biz “duyguların politikası” üzerine seninle uzun uzun sohbetler yaptık. Spinoza göndermelerimde susar dinlerdin, Roland Barthes ya da Thomas Bernhart’da da ben sessizleşirdim. Senin muhakkak müellifler, akımlar ya da coğrafyaların edebiyatı, kültürleri ve politik dünyası üzerine duayen oluşun beni daima fazlaca zenginleştirdi, bunlar için ayrıyeten sağ olasın Ahmet!
İnsan sevdikleriyle her vakit vedalaşmak zorunda değildir Ahmet. Bunu senin gidişinin beşinci gününde fark ettim ve bu fikir beni masamın başına oturttu.
Sana veda etmeyeceğim. Kitapları seninle okuyacağız, Baylan’da çay içeceğiz (Bu ortada çay bile kim bilir kaç liradır orada, istersen öbür bir yere gidelim), birlikte sinema izleyeceğiz, Bruce Springsteen’i sen dinlemeye devam et lütfen, ben çabucak hemen hazır değilim.
bir daha yazacağım Ahmet, seninle ilgili anlatacak epeyce şey var, şimdilik hoşça kal!
Notlar:
1 –
Okumaya devam et...