Sahi artık ben kiminle imza yapacağım!

Leila

Global Mod
Global Mod
Şeyhmus Diken

Mıgırdiç Margosyan ustayı, öldüğü ve çabucak hemen toprağın bağrına sarmalanmadığı gün yazmak, içten söylüyorum benim için epey güç ve güç olduğu kadar acı verici. Zira yara çabucak hemen çok sıcak, güya farkında değilmişiz üzere. Lakin canım kardeşim Vecdi istedi kıramazdım ve o ruh haliyle yazıyorum.



Birinci haberi yabancı bir televizyon kanalı vefatı doğrulamak için arayıp verdi. daha sonra Rober’i aradım. çabucak sonrasında inanmayarak bir de Tomo abiyi ve Payline ablayı aradım, doğruydu. Usta bırakıp gitmişti işte “benden bu kadar” der üzere.

Sık sık görüşüyorduk. Baharda bir Diyarbakır buluşması yapalım dediğimde, güya kendisi de inanmıyormuş üzere “zor, bu hastalık, tedavi bezdirdi…” deyivermişti.

Gitti işte…

Yazdım, tekrar yazayım. Son gelişlerinden birindeydi. Özel müsaadeyle girmiştik birinci kitabına isim olan Gavur Mahallesi’ne. Abdullah Demirbaş’ın Sur Belediye Başkanlığı devrinde ismi verilen ve meskeninin bulunduğu “Mıgırdiç Margosyan Sokağı” artık yoktu. Dümdüz bir tarlaya dönmüştü.

Bir sokak ötedeki benim konutumun bulunduğu sokak da artık yoktu. Suratımızdan düşen bin modül misali hüzün ve öfkeyle çıkmıştık mahalleden. Yolda “hele şu boyacılara gidelim de ayakkabılarımıza birer fırça vursunlar” demişti. Bırak abi, mahalle sokak gitti, meskende gitti. Bari tozu kalsın demiştim.

Güzel artık tozu da kalmadı ya! Yerine bize ilişkin olmayan konutlar, yerler yaptılar.

Mıgırdiç Margosyan ağabey yalnızca yazdıkları, edebiyatı ile değil! Ruhuyla da bir memleket sevdalısıydı. Eşi Selma Abla demişti bir kere bana; “Dünyanın neresinden davet etseler hiç heyecanlanmaz ve ‘bakarız ederiz’ filan der. Ancak Diyarbakır olunca gözleri parlar. ‘Mutlaka gitmeliyim’ der” demişti.

Bir gün Suriçi’nde yürürken ve önüne gelenle selamlaşırken; “yaw Şeğmus bilisen, imza mimza, kitap mitap walla hikâye! Aha bu caddede bir yürümek yetiyor beşere…” demişti.

Dört yıl evvel 2018 TÜYAP Diyarbakır Kitap Fuarı’nın onur yazarıydı. Ona Suriçi’nin kadim yerlerinden birinde 80. yaşgünü armağan gecesi yapmıştık. Sunucu bendim. çok keyifli ve keyifliydi. Yervant sahneye çıktığında “mutlaka birkaç lisandan birlikte oku; Ermenice, Kürtçe, Türkçe…” demişti.

Diyarbekir insan kadrini değerini bilen bir kenttir. Ustaya her gelişinde kucak açtı. Ve o da epeyce sevildiğini daima bildi. Okurlarının her biri her gelişinde bir daha bir daha ve tekrar bir daha birebir kitapları imzalatıyorlardı. Yalnızca birkaç kelam etmek, bir fotoğraf karesinde anı kalıcılaştırmak için. Bu, usta için de mutluluğun öteki ismiydi adeta.

Göçüp gitti işte!

Hani William Saroyan “mezarım Frezno(ABD)’da, kalbim Erivan’da, ruhum da Bitlis göğünde kanatlanmış uçuyor” demişti ya!

Mıgırdiç Axparigin de ruhu daima o kadim surların üzerinde kanat çırpacak, tıpkı vakitte dünya durdukça.

Okumaya devam et...
 
Üst