ATEŞLER
“Yalnız bırakma beni bu paragrafın başında.”
Didem Madak
Kemal Varol
Bacakları süt beyazı kara bir tayın peşinden koşuyordum. Sararmış çimenler ıslaktı. Tayın incecik bacakları çamur ortasındaydı. Sabahın kör aydınlığında bir o yana bir bu yana zıplıyordu. Elimde eski bir yular, onu yakalamaya çalışıyordum ancak tayı zapt etmek olanaksızdı. Sağa sola koşturmaktan kan ter ortasında kalmıştım. Kapı zili çalıyordu. Babamın bana geldiği geceki üzere kararsız bir zil muhakkak aralıklarla çalıp susuyordu. Yerimden doğrulamıyordum. Tayın peşini bırakmak, elimdeki yuları fırlatıp kapıya yönelmek, gelenin kim olduğuna bakmam gerekiyordu fakat ateşler ortasında yanıyordum. Aldığım sakinleştirici ve ağrı kesiciler, gece gece art geriye içtiğim içkiler, hiç geçmeyen öksürüğüme ve şiddetli baş ağrıma karşın yerimden doğrulup kapıya kadar gidebilirim sanıyordum lakin yapamıyordum.
Ayaklarımın birini kanepeden aşağı bırakıyordum fakat öbür ayağım olduğu üzere yerinde duruyordu. Dişlerim takırdaya takırdaya titriyordum üstelik. Mavi polar battaniye beni ısıtmaya yetmiyordu. Üşüyordum. İçeri gidip yüklükten kalın bir yorgan getirmek istiyordum ancak buna da mecalim yoktu. Başım meczup üzere zonkluyordu. Birileri art geriye başıma balyoz indiriyordu güya. Kapı zili çalmaya devam ediyordu. “Bu bir rüya!” diyordum, “babamın bana geldiği gecenin düşü.”
Öksürüğüm hiç kesilmiyordu. Mutfağa gidip bir bardak su bile alamıyordum. Elimde o sabırsız tayın yuları ıslak çimenlerde öylece koşturuyordum. Uzanıp çimenlerin ıslaklığını doyunca yalamak istiyordum. Her seferinde dilimi yerlerde gezdirirken dudaklarımın kupkuru olduğunu fark ediyordum. Sultan Suyu akmaya devam ediyordu.
Babamın Bağlaması, Kemal Varol, Everest Yayınları, 202 syf., 2022.
Annem, “kendine düzgün bakmıyorsun,” diyordu. Ortada bir gözlerimi zorlukla açtığımda onu görüyordum. Oradaydı. Karşımdaki duvarda, bir çerçevenin ortasında donmuş biçimde bana bakıyordu. Bir eli dizinde, başka eli kalbindeydi annemin. Kulağıma sevinçle çalan davul gırnata sesleri geliyordu. Düğün vardı köyde. Dorukta bir meskene küçük bir bayrak asmışlardı. Uzun, ince, kuru ağaçtan bir direğe asılmıştı bayrak. Kapkara yüzlü davulcu daha fazla bahşiş almak için davuluyla bir arada yerlerde yuvarlanıyordu. Gırnatacı yanaklarını şişire şişire davulcuya eşlik ediyordu. Erkekler meydanda halay çekiyordu. Bayanlar ellerindeki kepçelerle dövme bakır kazanlarda et pişiriyordu. Acıya acıya bana da uzatıyorlardı etlerden. Yiyemiyordum. Altı yaşındaydım. Üstüme başıma yeni elbiseler almıştı annem. Günün ortasında üstümdekileri çamura bulamıştım. Babam yılda bir sefer beni görmeye gelirdi. Lakin o yıl niçinse gelmemişti. Annem evleniyordu.
[….]
Babamın elinden tutmuş çarşı pazar geziyorduk. Arkanya çarşısı insan kaynıyordu. Korkuyordum. Babamın ellerine sıkı sıkıya yapışmıştım. Kaybolurum diye korkuyordum. Babam gülümsüyordu. Öbür elinde üç telli bağlaması vardı. Bana üst baş alacaktık. Sonraki yıl da giyebileyim diye bana bol gelen bir ekip elbise, yelek ve bir çift parlak kundura. Görevini yerine getirmiş olmanın rahatlığıyla gülümseyerek bakıyordu bana. İşimiz bitince beni alıp bir berbere gdolayıyordu. Orada omuzumdaki doğum lekesinden öpüyordu.
Her tarafımda dolaşan bir sızı vardı. Neren ağrıyorsa canın oradadır derlerdi. Canımın nerde olduğunu bilmiyordum. Aylın boynumdan öpmeye başlardı. Burnunu boynuma gömer, kokumu içine çeker, lisanıyla boynumda gezerdi. Gecenin sonunda yüzüstü uzanıp parmağının omzumdaki doğum lekemde gezinmesini beklerdim. “Az sevilmişsin,” sıkıntısı sırtımdan öperken, “bu yüzden doymuyorsun.” bir daha kucağıma alırdım onu.
Nefes nefese kalırdık o daracık meskende. Sırtı, ortasından incecik ırmaklar, çaylar, dereler akan bir vadiyi andırırdı bana. Saçlarını sıkıca kavrayıp onun vadisinde kara tayımı arardım. At kişnemeleri, ağaç hışırtıları, kıyıya vuran dalgaların sesi gelirdi kulağıma onunla sevişirken. Bu sesleri duyduğumu söyleyince gülerdi bana. Uzanıp birbirimizin terini silerdik. Aylın burnunu bir daha boynuma uzatırdı. Öylece uyuyup kalırdı yanımda. Birkaç defa seslenmeye, onu bir daha yanıma çağırmaya çalıştım fakat gelmedi Aylın. Bacaklarını birbirine ötürüp tekli koltukta öylece oturmaya devam etti. “Bu bir hayal değil mi?” diye sordum bir daha. “Kara tay yok, annem yok, babam yok, sen mahrum gerçekte.” Yanıt vermiyordu.
[….]
Nefesimi tutuyordum. Nefes aldıkça ciğerlerime bir şey batıyordu. Ciğerlerimde bir hırıltı dolaşıyordu ancak çıkış yolu bulamıyordu. “Çok içtim,” diyordum kendi kendime, “ondan bu biçimde oldu.” daha sonra korka korka bir daha nefes almaya çalışıyordum. Ciğerlerime bıçaklar inip kalkıyordu. Boğazımda fecî bir ağrı vardı. Yutkundukça daha beter ağrıyordu. Dilim yara bere ortasındaydı. “Çok içtiğin için o biçimde değilsin, bu sefer hakikaten hastasın!” diyordu Aylın.
Gözlerimi açamıyordum. Güç bela araladığım kirpiklerimin içinden Aylın’ı görüyordum. Biraz kilo almıştı lakin hâlâ epey hoştu. Gözlerinin etrafındaki kaz ayaklarını ve hafifçeçe aşağı sarkan gıdısı hariç yüzünü tam olarak nazaranmiyordum. niçinse maske takmıştı. Karşımdaki koltukta oturmuş bana bakıyordu ve habire yüz üstü yatmamı istiyordu. Ancak ben hiç bir yerde ve konumda yatamıyordum. Yatılı okul senelerımda da değişmemişti bu huyum. Gece uzunluğu boş yatakların birini bırakıp başkasına geçerdim. Uyku tutmazdı bir daha de. Bedih Hoca’nın lojmanına giderdim. O beni dinler, anlardı. Kimi geceler ders çalıştırırdı. Babam yılda bir kere okula gelmeyi bırakmıştı. Annem birkaç yıla kalmadan öldü aslına bakarsan. Üvey babamı da tekrar görmedim. Bedih Hoca yardımıyla sıkı sıkıya tutundum hayata ve derslerime. Günün birinde de İstanbul’un yolunu tuttum. Uzak yollar gittim.
Ama çabucak önümdeki sehpada duran, yarısını babamın içtiği su bardağına bile uzanamıyordum artık. Sırtım ve eklemlerimdeki ağrılar geçmek bilmiyordu. Sağa yatıyor, hayli geçmeden sola dönüyor, sırtüstü yahut yüzükoyun yatmayı deniyordum ancak hiç biri kâr etmiyordu. Yatağım Hint yoksullarının çivili yatağını andırıyordu. Her tarafımda çiviler. Bir türlü rahat edemiyordum. Kirpiklerimi zorlayarak gözümde bulanıklaşan saate bakmaya çalışıyordum fakat ona bile takatim yoktu.
Aylın, geride terlik sesleri bırakarak mutfağa gidiyordu kimi vakit. Döndüğünde sigara kokuyordu. Ağzımı kuvvetlikle açıp “sen de mi sigaraya başladın?” diye soruyordum ancak yanıt vermiyordu. Tekli koltukta bağdaş kurarak dirseklerini dizlerine koyuyor ve bana bakıyordu. “Kapı çalıyor,” diyordum, “madem bu bir düş değil, zahmet şayet olmazsa kapıya bakabilir misin?”
Konuşmuyordu Aylın. Gelip bana sarılmıyordu. Kapıyı açmıyordu. Beni duymuyordu. yıllar daha sonra karşıma çıkmıştı fakat tekli koltukta öylece karşımda duruyordu. Ayaklanmaya çalışsam da beyhude. Elimi kaldırmaya çalışıyordum lakin onu bile başaramıyordum. Sigara paketini arıyordum fakat bulamıyordum. o biçimdeyken bile canım sigara çekiyordu. Yastığım sırılsıklamdı. Elimde o eski yular hâlâ o süt beyazı, ince bacaklı tayı yakalamaya çalışıyordum. Yatılı okul bahçesinde, Aylın’la tanıştığımız şenlik alanında, Aylın’ın İstanbul’daki konutundan baktığım vadide, Gayrettepe’de günlerce dövüldüğüm hücrelerde izini sürüyordum tayın. Yoktu. Tamamıyla kaybolmuştu.
Hâlâ kapı çalınıyordu. Mecburen kanepede doğrulup kendimi yere yuvarladım. Düştüğüm yerden kalkarım sanıyordum ancak yapamadım. Halının üzerinde yüzükoyun yatıyordum. Gözlerim çalan kapıdaydı ancak hareket edemiyordum. Gövdemi tanıyamıyordum. hiç bir yerime kelam geçiremiyordum. Burnum halıda, zorlukla nefes alıyordum. Yerde Yıldız’ın saç teli vardı. Temizlikçi bayanın ben yokken çalıştırdığı paklık süpürgesi bu inatçı saç telini orada unutmuştu. Yıldız’ın saçını alıp dışarı atmaya çalışıyordum lakin yapamıyordum. “Allah belanı versin orospu çocuğu,” diyordu bir daha Yıldız. daha sonra o da kayboluyordu gözden.
Hareketlenmeye çalıştım. Biraz güç bulup ayağa kalkmak istedim.
Birkaç gün evvel babamın oturduğu tekli kanepenin önündeki tütün kırıntıları çarptı gözüme. Katmanını açıp sigara sararken şalvarına dökülen tütün kesimlerini avuçlayıp kül tabağına koymuştu güya lakin birazını farkında olmadan yere dökmüştü galiba. Burnumu babamdan kalan bu kırıntılara yanlışsız uzattım. Lakin tütünün kokusu büsbütün gitmişti. Olduğum yerde alnımı halıya koydum. Tüm bedenimi saran ateş kulaklarımdan dışarı çıkmaya çalışıyordu güya. Başım ağrıyordu. Kulaklarımdaki sesler bir türlü geçmek bilmiyordu. Bir ses “hoşça kal Halise” diye sesleniyordu. Kul Yakup “babacan” diyordu bana. “Yıldız, “orospu çocuğu!” diyordu. Menuş Bayan, “getirdin mi babanı!” diyordu. Yaşlı balıkçı kıyıda hâlâ birebir şarkıyı söylüyordu. Annem, elindeki beyaz toprağı kokluyordu. Ortada bir konuşup bir daha sessizliğe gömülen Aylın bir daha ortalıkta görünmüyordu. Tanımadığım beşerler otomobilime el kaldırıyordu.
Dirseklerimden yardım alarak sürüne sürüne fakat koridora kadar ilerledim fakat ilerlediğimi sanırken epey fazla ara kat edemediğimi görüyordum. Öksürük yakamı bırakmıyordu. Başımdaki şiddetli ağrı geçmek bilmiyordu. Soluklanınca tatlı bir uyku bastırıyor, bir daha duyduğum kapı sesiyle tekrar sürünüyordum.
Üst kattaki komşum bir odadan başkasına geçiyordu. kimi vakit asansör sesi geliyordu dışarıdan. Bir yerden bir çeşme ya da sifon sesi geliyordu. Durup sesleri dinledim bir süre. Bir bebek ağlaması duydum. Çok geçmeden kesildi ses. Yan komşum mutfak musluğunu açtı. Sular akıp gitti daha sonra. bir daha sürünmeye başladım. Kan ter ortasında kalmıştım. Bir sifon sesi daha duydum. Asansör bir daha hareket etti. Kapıdaki gitti diye düşündüm fakat zil bir daha çaldı.
Biraz soluklanıp ayağa kalktım nihayet. Duvarlara tutunarak kapıya ulaşmaya çalıştım. Etrafımdaki her şey dönüyordu. Duvarlar her an yıkılacak, vestiyer üzerime devrilecek üzereydi. Başım dönüyordu. Beni uykumdan eden sese nihayet varmıştım. Babam olamazdı artık. Yıldız olamazdı. Kimsem kalmamıştı dünya üzerinde. ömrümün bir gayesi kalmamıştı babamın vefatıyla. Hatta bana kalırsa artık ben de hayatıyordum. Yaşadığını sandığım, oradan oraya koşturan, otomobil süren, taziye dileklerini kabul eden, yol giden, daima susan, sigara içen gövdem artık yatağında uzunluklu boyunca uzanıyordu. Kapıdaki isteyen, tutunan, eksik kalan yanımdı tahminen de.
Ciğerlerimde bir şeyler vardı güya lakin ne kadar öksürürsem öksüreyim bir türlü rahatlayamıyordum. Elimi zar güç kapı koluna uzattım ancak kapı kolunu tuttuğumu sanırken elim boşlukta sallanıp duruyordu. Kapıya yaklaştığımı sandıkça daha da uzaklaşıyordum. hiç bir şeyi tutacak halim yoktu. Boşlukta kayıyordum. Elimle kapıya vurup dışarıda beni merak eden her kimse ona bir işaret vermek, kapının ardında, konutta olduğumu, uygun olmadığımı aşikâr etmek istedim ancak onu da yapamadım. Elim göğsümde bir süre kapıya bakıp durdum. Sonunda nasıl olduğunu anlamadan işaret parmağımla kapı kolunu indirmemle kendimi bir anda yerde buldum.
Çoktandır yağlanmadığı için cızırdaya cızırdaya açılan, gerisine yığıldığım kapıdan simsiyah babet çoraplarıyla biri girdi içeri. Daha doğrusu kapı önünde çıkarılmış bir ayakkabıdan fırlayan ayaklarını gördüm. Kapıyı itti ancak kapı ardına yığıldığım için bir türlü içeriye giremedi. Kendimi zorlukla geriye çektim bu defa. Kapı rahatlayınca, nihayet bir adım attı. Ayakları hayli hoştu. Dantel babet çoraplarının ortasındaki ayak parmaklarında kıpkırmızı bir oje seçiliyordu. Yüzümü buz üzere tabana koyup öylece onun ayaklarına baktım. Başımı üst kaldırıp gelenin kim olduğuna bakmak için epey çabaladım fakat başaramadım. Soğuk yer beni içine çekiyordu.
Babamın sesi geliyordu kulaklarıma. “Yusuf,” diye sesleniyordu o incecik sesiyle: “Yusuf uyan sabah oldu!” halbuki zifiri bir karanlık vardı dışarıda. Gün doğmamıştı çabucak hemen. Fakat babam takatsiz, yorgun ve içli sesiyle bana seslenmeye devam ediyordu. Kara tayın peşinde ormana kaçtığımı öğrenen annem bütün gün adımı çağırmıştı o günlerde. Adımı duyuyordum lakin annemin davetine yanıt vermek istemiyordum.
Acı çeksin istiyordum. Beni bulamasın. Başıma bir şey gelmiş zannetsin. Pişman olsun. Kahrolsun. Düğünü kana bulansın. Elindeki o hoş kokulu beyaz toprağı koklayıp koklayıp ölsün. “Sendeki bu öfke sebepsiz değil,”diyordu bir daha Aylın. Bir ağacın kovuğuna saklanmış annemin adımı çağırmasını dinliyordum uzunluğuna. Soğuktu ve üşüyordum. “Yusuuffff” diye bağırıyordu annemle babam.
Ne yazık, anne babalar sonunda ölüyordu ve tekrar hiç kimse insanın ismini o kadar hoş ve içten çağırmıyordu.
Okumaya devam et...
“Yalnız bırakma beni bu paragrafın başında.”
Didem Madak
Kemal Varol
Bacakları süt beyazı kara bir tayın peşinden koşuyordum. Sararmış çimenler ıslaktı. Tayın incecik bacakları çamur ortasındaydı. Sabahın kör aydınlığında bir o yana bir bu yana zıplıyordu. Elimde eski bir yular, onu yakalamaya çalışıyordum ancak tayı zapt etmek olanaksızdı. Sağa sola koşturmaktan kan ter ortasında kalmıştım. Kapı zili çalıyordu. Babamın bana geldiği geceki üzere kararsız bir zil muhakkak aralıklarla çalıp susuyordu. Yerimden doğrulamıyordum. Tayın peşini bırakmak, elimdeki yuları fırlatıp kapıya yönelmek, gelenin kim olduğuna bakmam gerekiyordu fakat ateşler ortasında yanıyordum. Aldığım sakinleştirici ve ağrı kesiciler, gece gece art geriye içtiğim içkiler, hiç geçmeyen öksürüğüme ve şiddetli baş ağrıma karşın yerimden doğrulup kapıya kadar gidebilirim sanıyordum lakin yapamıyordum.
Ayaklarımın birini kanepeden aşağı bırakıyordum fakat öbür ayağım olduğu üzere yerinde duruyordu. Dişlerim takırdaya takırdaya titriyordum üstelik. Mavi polar battaniye beni ısıtmaya yetmiyordu. Üşüyordum. İçeri gidip yüklükten kalın bir yorgan getirmek istiyordum ancak buna da mecalim yoktu. Başım meczup üzere zonkluyordu. Birileri art geriye başıma balyoz indiriyordu güya. Kapı zili çalmaya devam ediyordu. “Bu bir rüya!” diyordum, “babamın bana geldiği gecenin düşü.”
Öksürüğüm hiç kesilmiyordu. Mutfağa gidip bir bardak su bile alamıyordum. Elimde o sabırsız tayın yuları ıslak çimenlerde öylece koşturuyordum. Uzanıp çimenlerin ıslaklığını doyunca yalamak istiyordum. Her seferinde dilimi yerlerde gezdirirken dudaklarımın kupkuru olduğunu fark ediyordum. Sultan Suyu akmaya devam ediyordu.
Babamın Bağlaması, Kemal Varol, Everest Yayınları, 202 syf., 2022.
Annem, “kendine düzgün bakmıyorsun,” diyordu. Ortada bir gözlerimi zorlukla açtığımda onu görüyordum. Oradaydı. Karşımdaki duvarda, bir çerçevenin ortasında donmuş biçimde bana bakıyordu. Bir eli dizinde, başka eli kalbindeydi annemin. Kulağıma sevinçle çalan davul gırnata sesleri geliyordu. Düğün vardı köyde. Dorukta bir meskene küçük bir bayrak asmışlardı. Uzun, ince, kuru ağaçtan bir direğe asılmıştı bayrak. Kapkara yüzlü davulcu daha fazla bahşiş almak için davuluyla bir arada yerlerde yuvarlanıyordu. Gırnatacı yanaklarını şişire şişire davulcuya eşlik ediyordu. Erkekler meydanda halay çekiyordu. Bayanlar ellerindeki kepçelerle dövme bakır kazanlarda et pişiriyordu. Acıya acıya bana da uzatıyorlardı etlerden. Yiyemiyordum. Altı yaşındaydım. Üstüme başıma yeni elbiseler almıştı annem. Günün ortasında üstümdekileri çamura bulamıştım. Babam yılda bir sefer beni görmeye gelirdi. Lakin o yıl niçinse gelmemişti. Annem evleniyordu.
[….]
Babamın elinden tutmuş çarşı pazar geziyorduk. Arkanya çarşısı insan kaynıyordu. Korkuyordum. Babamın ellerine sıkı sıkıya yapışmıştım. Kaybolurum diye korkuyordum. Babam gülümsüyordu. Öbür elinde üç telli bağlaması vardı. Bana üst baş alacaktık. Sonraki yıl da giyebileyim diye bana bol gelen bir ekip elbise, yelek ve bir çift parlak kundura. Görevini yerine getirmiş olmanın rahatlığıyla gülümseyerek bakıyordu bana. İşimiz bitince beni alıp bir berbere gdolayıyordu. Orada omuzumdaki doğum lekesinden öpüyordu.
Her tarafımda dolaşan bir sızı vardı. Neren ağrıyorsa canın oradadır derlerdi. Canımın nerde olduğunu bilmiyordum. Aylın boynumdan öpmeye başlardı. Burnunu boynuma gömer, kokumu içine çeker, lisanıyla boynumda gezerdi. Gecenin sonunda yüzüstü uzanıp parmağının omzumdaki doğum lekemde gezinmesini beklerdim. “Az sevilmişsin,” sıkıntısı sırtımdan öperken, “bu yüzden doymuyorsun.” bir daha kucağıma alırdım onu.
Nefes nefese kalırdık o daracık meskende. Sırtı, ortasından incecik ırmaklar, çaylar, dereler akan bir vadiyi andırırdı bana. Saçlarını sıkıca kavrayıp onun vadisinde kara tayımı arardım. At kişnemeleri, ağaç hışırtıları, kıyıya vuran dalgaların sesi gelirdi kulağıma onunla sevişirken. Bu sesleri duyduğumu söyleyince gülerdi bana. Uzanıp birbirimizin terini silerdik. Aylın burnunu bir daha boynuma uzatırdı. Öylece uyuyup kalırdı yanımda. Birkaç defa seslenmeye, onu bir daha yanıma çağırmaya çalıştım fakat gelmedi Aylın. Bacaklarını birbirine ötürüp tekli koltukta öylece oturmaya devam etti. “Bu bir hayal değil mi?” diye sordum bir daha. “Kara tay yok, annem yok, babam yok, sen mahrum gerçekte.” Yanıt vermiyordu.
[….]
Nefesimi tutuyordum. Nefes aldıkça ciğerlerime bir şey batıyordu. Ciğerlerimde bir hırıltı dolaşıyordu ancak çıkış yolu bulamıyordu. “Çok içtim,” diyordum kendi kendime, “ondan bu biçimde oldu.” daha sonra korka korka bir daha nefes almaya çalışıyordum. Ciğerlerime bıçaklar inip kalkıyordu. Boğazımda fecî bir ağrı vardı. Yutkundukça daha beter ağrıyordu. Dilim yara bere ortasındaydı. “Çok içtiğin için o biçimde değilsin, bu sefer hakikaten hastasın!” diyordu Aylın.
Gözlerimi açamıyordum. Güç bela araladığım kirpiklerimin içinden Aylın’ı görüyordum. Biraz kilo almıştı lakin hâlâ epey hoştu. Gözlerinin etrafındaki kaz ayaklarını ve hafifçeçe aşağı sarkan gıdısı hariç yüzünü tam olarak nazaranmiyordum. niçinse maske takmıştı. Karşımdaki koltukta oturmuş bana bakıyordu ve habire yüz üstü yatmamı istiyordu. Ancak ben hiç bir yerde ve konumda yatamıyordum. Yatılı okul senelerımda da değişmemişti bu huyum. Gece uzunluğu boş yatakların birini bırakıp başkasına geçerdim. Uyku tutmazdı bir daha de. Bedih Hoca’nın lojmanına giderdim. O beni dinler, anlardı. Kimi geceler ders çalıştırırdı. Babam yılda bir kere okula gelmeyi bırakmıştı. Annem birkaç yıla kalmadan öldü aslına bakarsan. Üvey babamı da tekrar görmedim. Bedih Hoca yardımıyla sıkı sıkıya tutundum hayata ve derslerime. Günün birinde de İstanbul’un yolunu tuttum. Uzak yollar gittim.
Ama çabucak önümdeki sehpada duran, yarısını babamın içtiği su bardağına bile uzanamıyordum artık. Sırtım ve eklemlerimdeki ağrılar geçmek bilmiyordu. Sağa yatıyor, hayli geçmeden sola dönüyor, sırtüstü yahut yüzükoyun yatmayı deniyordum ancak hiç biri kâr etmiyordu. Yatağım Hint yoksullarının çivili yatağını andırıyordu. Her tarafımda çiviler. Bir türlü rahat edemiyordum. Kirpiklerimi zorlayarak gözümde bulanıklaşan saate bakmaya çalışıyordum fakat ona bile takatim yoktu.
Aylın, geride terlik sesleri bırakarak mutfağa gidiyordu kimi vakit. Döndüğünde sigara kokuyordu. Ağzımı kuvvetlikle açıp “sen de mi sigaraya başladın?” diye soruyordum ancak yanıt vermiyordu. Tekli koltukta bağdaş kurarak dirseklerini dizlerine koyuyor ve bana bakıyordu. “Kapı çalıyor,” diyordum, “madem bu bir düş değil, zahmet şayet olmazsa kapıya bakabilir misin?”
Konuşmuyordu Aylın. Gelip bana sarılmıyordu. Kapıyı açmıyordu. Beni duymuyordu. yıllar daha sonra karşıma çıkmıştı fakat tekli koltukta öylece karşımda duruyordu. Ayaklanmaya çalışsam da beyhude. Elimi kaldırmaya çalışıyordum lakin onu bile başaramıyordum. Sigara paketini arıyordum fakat bulamıyordum. o biçimdeyken bile canım sigara çekiyordu. Yastığım sırılsıklamdı. Elimde o eski yular hâlâ o süt beyazı, ince bacaklı tayı yakalamaya çalışıyordum. Yatılı okul bahçesinde, Aylın’la tanıştığımız şenlik alanında, Aylın’ın İstanbul’daki konutundan baktığım vadide, Gayrettepe’de günlerce dövüldüğüm hücrelerde izini sürüyordum tayın. Yoktu. Tamamıyla kaybolmuştu.
Hâlâ kapı çalınıyordu. Mecburen kanepede doğrulup kendimi yere yuvarladım. Düştüğüm yerden kalkarım sanıyordum ancak yapamadım. Halının üzerinde yüzükoyun yatıyordum. Gözlerim çalan kapıdaydı ancak hareket edemiyordum. Gövdemi tanıyamıyordum. hiç bir yerime kelam geçiremiyordum. Burnum halıda, zorlukla nefes alıyordum. Yerde Yıldız’ın saç teli vardı. Temizlikçi bayanın ben yokken çalıştırdığı paklık süpürgesi bu inatçı saç telini orada unutmuştu. Yıldız’ın saçını alıp dışarı atmaya çalışıyordum lakin yapamıyordum. “Allah belanı versin orospu çocuğu,” diyordu bir daha Yıldız. daha sonra o da kayboluyordu gözden.
Hareketlenmeye çalıştım. Biraz güç bulup ayağa kalkmak istedim.
Birkaç gün evvel babamın oturduğu tekli kanepenin önündeki tütün kırıntıları çarptı gözüme. Katmanını açıp sigara sararken şalvarına dökülen tütün kesimlerini avuçlayıp kül tabağına koymuştu güya lakin birazını farkında olmadan yere dökmüştü galiba. Burnumu babamdan kalan bu kırıntılara yanlışsız uzattım. Lakin tütünün kokusu büsbütün gitmişti. Olduğum yerde alnımı halıya koydum. Tüm bedenimi saran ateş kulaklarımdan dışarı çıkmaya çalışıyordu güya. Başım ağrıyordu. Kulaklarımdaki sesler bir türlü geçmek bilmiyordu. Bir ses “hoşça kal Halise” diye sesleniyordu. Kul Yakup “babacan” diyordu bana. “Yıldız, “orospu çocuğu!” diyordu. Menuş Bayan, “getirdin mi babanı!” diyordu. Yaşlı balıkçı kıyıda hâlâ birebir şarkıyı söylüyordu. Annem, elindeki beyaz toprağı kokluyordu. Ortada bir konuşup bir daha sessizliğe gömülen Aylın bir daha ortalıkta görünmüyordu. Tanımadığım beşerler otomobilime el kaldırıyordu.
Dirseklerimden yardım alarak sürüne sürüne fakat koridora kadar ilerledim fakat ilerlediğimi sanırken epey fazla ara kat edemediğimi görüyordum. Öksürük yakamı bırakmıyordu. Başımdaki şiddetli ağrı geçmek bilmiyordu. Soluklanınca tatlı bir uyku bastırıyor, bir daha duyduğum kapı sesiyle tekrar sürünüyordum.
Üst kattaki komşum bir odadan başkasına geçiyordu. kimi vakit asansör sesi geliyordu dışarıdan. Bir yerden bir çeşme ya da sifon sesi geliyordu. Durup sesleri dinledim bir süre. Bir bebek ağlaması duydum. Çok geçmeden kesildi ses. Yan komşum mutfak musluğunu açtı. Sular akıp gitti daha sonra. bir daha sürünmeye başladım. Kan ter ortasında kalmıştım. Bir sifon sesi daha duydum. Asansör bir daha hareket etti. Kapıdaki gitti diye düşündüm fakat zil bir daha çaldı.
Biraz soluklanıp ayağa kalktım nihayet. Duvarlara tutunarak kapıya ulaşmaya çalıştım. Etrafımdaki her şey dönüyordu. Duvarlar her an yıkılacak, vestiyer üzerime devrilecek üzereydi. Başım dönüyordu. Beni uykumdan eden sese nihayet varmıştım. Babam olamazdı artık. Yıldız olamazdı. Kimsem kalmamıştı dünya üzerinde. ömrümün bir gayesi kalmamıştı babamın vefatıyla. Hatta bana kalırsa artık ben de hayatıyordum. Yaşadığını sandığım, oradan oraya koşturan, otomobil süren, taziye dileklerini kabul eden, yol giden, daima susan, sigara içen gövdem artık yatağında uzunluklu boyunca uzanıyordu. Kapıdaki isteyen, tutunan, eksik kalan yanımdı tahminen de.
Ciğerlerimde bir şeyler vardı güya lakin ne kadar öksürürsem öksüreyim bir türlü rahatlayamıyordum. Elimi zar güç kapı koluna uzattım ancak kapı kolunu tuttuğumu sanırken elim boşlukta sallanıp duruyordu. Kapıya yaklaştığımı sandıkça daha da uzaklaşıyordum. hiç bir şeyi tutacak halim yoktu. Boşlukta kayıyordum. Elimle kapıya vurup dışarıda beni merak eden her kimse ona bir işaret vermek, kapının ardında, konutta olduğumu, uygun olmadığımı aşikâr etmek istedim ancak onu da yapamadım. Elim göğsümde bir süre kapıya bakıp durdum. Sonunda nasıl olduğunu anlamadan işaret parmağımla kapı kolunu indirmemle kendimi bir anda yerde buldum.
Çoktandır yağlanmadığı için cızırdaya cızırdaya açılan, gerisine yığıldığım kapıdan simsiyah babet çoraplarıyla biri girdi içeri. Daha doğrusu kapı önünde çıkarılmış bir ayakkabıdan fırlayan ayaklarını gördüm. Kapıyı itti ancak kapı ardına yığıldığım için bir türlü içeriye giremedi. Kendimi zorlukla geriye çektim bu defa. Kapı rahatlayınca, nihayet bir adım attı. Ayakları hayli hoştu. Dantel babet çoraplarının ortasındaki ayak parmaklarında kıpkırmızı bir oje seçiliyordu. Yüzümü buz üzere tabana koyup öylece onun ayaklarına baktım. Başımı üst kaldırıp gelenin kim olduğuna bakmak için epey çabaladım fakat başaramadım. Soğuk yer beni içine çekiyordu.
Babamın sesi geliyordu kulaklarıma. “Yusuf,” diye sesleniyordu o incecik sesiyle: “Yusuf uyan sabah oldu!” halbuki zifiri bir karanlık vardı dışarıda. Gün doğmamıştı çabucak hemen. Fakat babam takatsiz, yorgun ve içli sesiyle bana seslenmeye devam ediyordu. Kara tayın peşinde ormana kaçtığımı öğrenen annem bütün gün adımı çağırmıştı o günlerde. Adımı duyuyordum lakin annemin davetine yanıt vermek istemiyordum.
Acı çeksin istiyordum. Beni bulamasın. Başıma bir şey gelmiş zannetsin. Pişman olsun. Kahrolsun. Düğünü kana bulansın. Elindeki o hoş kokulu beyaz toprağı koklayıp koklayıp ölsün. “Sendeki bu öfke sebepsiz değil,”diyordu bir daha Aylın. Bir ağacın kovuğuna saklanmış annemin adımı çağırmasını dinliyordum uzunluğuna. Soğuktu ve üşüyordum. “Yusuuffff” diye bağırıyordu annemle babam.
Ne yazık, anne babalar sonunda ölüyordu ve tekrar hiç kimse insanın ismini o kadar hoş ve içten çağırmıyordu.
Okumaya devam et...