Jennifer Clement
Jean-Michel asla kitap okumuyor. Mitoloji, tarih ve anatomi kitapları topluyor, bir de çizgi roman ve gazete. Onu çarpan sözcükleri arayıp fotoğraflarına koyuyor. Suzanne’in söylemiş olduği şeyleri dinliyor ve onları çizimlerine yerleştiriyor. Televizyona kulak veriyor. Bir gün, “Suzanne,” diyor, “artık neredeyse ünlü bir ressam sayılırım ancak çizim yapmayı bilmiyorum. Kaygılanmalı mıyım sence?”
Suzanne, “Kendi kendine çizim öğrenirsen sorun kalmaz,” diye yanıtlıyor. O gün, ondan sonrasında, Jean-Michel konuta “çizim Nasıl Yapılır” kitaplarıyla dönüyor: At çizimi, çiçek çizimi, Görüntü çizimi, vesaire. Eğleniyor. Kitapları gülünç buluyor ve birtakım çizimleri kopya ettiği birkaç fotoğraf yapıyor. Jean her vakit uyuşturucu kullandı, hiç orta vermedi. Avrupa’ya, Japonya’ya ya da yeni bir yere gittiğinde birkaç saat ortasında istediğini nereden bulacağını öğrenirdi. Bir çeşit radarı vardı güya. Bir seferinde beni almak için Kanada’ya geldi, beş dakika daha sonra kardeşimin motoruyla uyuşturucu sa- tın almaya gidiyordu.
Dul Bayan Basquiat – Bir Aşk Kıssası, Jennifer Clement
Çeviri: Avi Pardo, Siren Yayınları, 168 syf., 2022.
Bir öbür ilgi alanı da kızlardı, bayanlar. Severdi bayanları. Seksi severdi. Her vakit bir sürü bayanla birlikte olurdu. Crosby’deki dairesinde oturduğum birkaç ay haricinde bana hiç sadık kalmadı. bir fazlaca farklı bayanla alakası vardı. Lakin çabuk sıkılırdı. Onun için nitekim özel olup olmadığımdan bu yüzden emin olamıyordum. kimi vakit hâlâ emin olamıyorum. Öbürleri bana onun için özel olduğumu söylüyorlar. Jean bir defasında bana ömründe bir tek beni ve Jennifer Goode’u sevdiğini söylemişti. bu biçimde kabullenmiştim ben de bunu.
Fakat asıl ilgi alanı müzikti. Caza bayılıyordu. Max Roach, Charlie Parker, Miles Davis vs. Crosby’deki dairede bunları dinlerdi. Great Jones’daki daireye taşındığında klasik müziğe ilgi duymaya başladı. (Andy Warhol tesiriyle sanıyorum). Deher neysel müzik yapmayı seviyordu. Yapımcılığını üstlendiği bir plak bile çıkardı, kendi cebinden. Bir rap plağıydı, K Rob ve Rammellzee üzere rapçilerle birlikte. Siyah üzerine beyaz plak kapağını da kendi çizdi. Bin adet basmıştı sanıyorum. Bende bir tane vardı, nasılsa bir tane daha alırım diye düşünerek birine ikram ettim lakin almadım. Fotoğraflarının arkasında yatan esin kaynağı caz müzisyenleriydi, kendini onlara yakın hissederdi.
Erken devir caz müzisyenlerinin pek birçok, alışılmış ki, çaldıkları otellerin ve gece kulüplerinin ön kapılarından giremiyorlardı, art kapıdan ya da mutfaktan girmek zorundaydılar ve sanıyorum Jean bunu beyaz sanat dünyasında kendi yerine dair bir metafor olarak görüyordu. O, beyaz sanat dünyasına daha evvel hiç bir siyahın yapamadığı bir biçimde dalmıştı.
Okumaya devam et...
Jean-Michel asla kitap okumuyor. Mitoloji, tarih ve anatomi kitapları topluyor, bir de çizgi roman ve gazete. Onu çarpan sözcükleri arayıp fotoğraflarına koyuyor. Suzanne’in söylemiş olduği şeyleri dinliyor ve onları çizimlerine yerleştiriyor. Televizyona kulak veriyor. Bir gün, “Suzanne,” diyor, “artık neredeyse ünlü bir ressam sayılırım ancak çizim yapmayı bilmiyorum. Kaygılanmalı mıyım sence?”
Suzanne, “Kendi kendine çizim öğrenirsen sorun kalmaz,” diye yanıtlıyor. O gün, ondan sonrasında, Jean-Michel konuta “çizim Nasıl Yapılır” kitaplarıyla dönüyor: At çizimi, çiçek çizimi, Görüntü çizimi, vesaire. Eğleniyor. Kitapları gülünç buluyor ve birtakım çizimleri kopya ettiği birkaç fotoğraf yapıyor. Jean her vakit uyuşturucu kullandı, hiç orta vermedi. Avrupa’ya, Japonya’ya ya da yeni bir yere gittiğinde birkaç saat ortasında istediğini nereden bulacağını öğrenirdi. Bir çeşit radarı vardı güya. Bir seferinde beni almak için Kanada’ya geldi, beş dakika daha sonra kardeşimin motoruyla uyuşturucu sa- tın almaya gidiyordu.
Dul Bayan Basquiat – Bir Aşk Kıssası, Jennifer Clement
Çeviri: Avi Pardo, Siren Yayınları, 168 syf., 2022.
Bir öbür ilgi alanı da kızlardı, bayanlar. Severdi bayanları. Seksi severdi. Her vakit bir sürü bayanla birlikte olurdu. Crosby’deki dairesinde oturduğum birkaç ay haricinde bana hiç sadık kalmadı. bir fazlaca farklı bayanla alakası vardı. Lakin çabuk sıkılırdı. Onun için nitekim özel olup olmadığımdan bu yüzden emin olamıyordum. kimi vakit hâlâ emin olamıyorum. Öbürleri bana onun için özel olduğumu söylüyorlar. Jean bir defasında bana ömründe bir tek beni ve Jennifer Goode’u sevdiğini söylemişti. bu biçimde kabullenmiştim ben de bunu.
Fakat asıl ilgi alanı müzikti. Caza bayılıyordu. Max Roach, Charlie Parker, Miles Davis vs. Crosby’deki dairede bunları dinlerdi. Great Jones’daki daireye taşındığında klasik müziğe ilgi duymaya başladı. (Andy Warhol tesiriyle sanıyorum). Deher neysel müzik yapmayı seviyordu. Yapımcılığını üstlendiği bir plak bile çıkardı, kendi cebinden. Bir rap plağıydı, K Rob ve Rammellzee üzere rapçilerle birlikte. Siyah üzerine beyaz plak kapağını da kendi çizdi. Bin adet basmıştı sanıyorum. Bende bir tane vardı, nasılsa bir tane daha alırım diye düşünerek birine ikram ettim lakin almadım. Fotoğraflarının arkasında yatan esin kaynağı caz müzisyenleriydi, kendini onlara yakın hissederdi.
Erken devir caz müzisyenlerinin pek birçok, alışılmış ki, çaldıkları otellerin ve gece kulüplerinin ön kapılarından giremiyorlardı, art kapıdan ya da mutfaktan girmek zorundaydılar ve sanıyorum Jean bunu beyaz sanat dünyasında kendi yerine dair bir metafor olarak görüyordu. O, beyaz sanat dünyasına daha evvel hiç bir siyahın yapamadığı bir biçimde dalmıştı.
Okumaya devam et...